Gago
Świetne, jak zwykle! Nie wiem, czego Kwiatuszek nie zrozumiał, przecież to takie proste.
Piękny wiersz o jesieni, przede wszystkim - jesieni życia, przemijaniu, także przemijaniu, odchodzeniu tego, co było dobre. No cóż czasy się zmieniają, pędzimy w jakimś pijanym widzie, zatracając się w czasie, a ten ucieka nam coraz szybciej. Zwykle za póżno dostrzegamy, że czegoś nam brak - bliskiej osoby, prostych relacji z innymi, choćby z sąsiadami, przesiadującymi na "ławeczce" przed domem. Zauważamy to zbyt póżno - nie ma ławeczki, nie ma serdecznych sąsiadów, częstujących ciastem, owocami, interesujących się naprawdę tobą. Pozostają tylko podobnie biegnący ludzie-automaty, ze sztucznym, "cukierkowym" uśmiechem, których nic nie obchodzisz - "sorry, spieszę się". Dobrzy ludzie odeszli, odchodzą, wraz z pożyczaną "cukiernicą" - pretekstem do przyjacielskich rozmów/plotek. O istnieniu mieszkających obok, dowiadujemy się tylko, gdy zaskrzypią drzwi.
No cóż, nam także zima "rozbierze głowy".
Pozdrawiam serdecznie
Zbyś

Gago
Zapracowany, uniknąłem małego sporu, pod Twoim wierszem, a szkoda. Widzę, że "ugięłaś się", pod "kwietną presją" - no, trudno. Zamiana "cukiernicze" na "w cukierniczce" wydaje mi się osobiście błędem. Otóż słowo "cukiernicze", przynajmniej dla mnie, jest tu ważne, przywołuje na myśl "wyroby cukiernicze". I w tym sensie jest na miejscu, bo mamy tu dwie jakości wyrobów:
- pierwsza - odchodzący życzliwi ludzie, serdecznie witający, interesujący się tobą naprawdę, dzielący się doświadczeniem, ciastem, cukrem i troską o sąsiada;
- druga - sztuczna, powierzchowna, na pokaz, od niechcenia, zdawkowa, "w sumie mam cię w dupie" kochana sąsiadko, nic nie potrzebuję, to nie zawracaj mi głowy itp. ale przecież się do ciebie uśmiecham więc jest OK!
Dwa cukierki jakże różne, życiodajny i drugi toksyczny, pełen E-składników.
A wiersz, szczególnie o takiej treści, niebanalnej - ma drążyć, zmuszając do myślenia.
Serdeczności
Zbyś