Smutek ryb - JOLA S.
Proza » Obyczajowe » Smutek ryb
A A A

 

Moja droga Ew

 

Droga przyjaciółko,

 

mówisz w ostatnim liście, że zamykam oczy na Boga, że nic nie tłumaczy mojej odrazy do rzeczywistości, i że jestem trochę jak dziecko, które chowa głowę po poduszkę.

To moje ostatnie opowiadanie było dla ciebie wstrząsem, nawet w snach robisz mi wyrzuty. Wzięłam to sobie do serca, a umieranie jak umieranie - ogłady w nim żadnej. No dobrze, pragnę cię uspokoić, nadal idziemy tą samą drogą, tyle, że teraz jest jesień, wcześnie zachodzi słońce i tylko chmury i ten irytujący zamęt w koronach drzew.

Babciu, to nie tak! Wszystkiemu winne jest złamane serce, wiem coś o tym, bo też tak miałam, podsumowała mnie moja Zosia. Tym rozbrajającym stwierdzeniem rozbawiła mnie do łez.

           Długo milczałam, więc nie wiesz wszystkiego, a mnie samej to czasem wydaje się niemożliwe –  pierwszy raz, po 26 latach małżeństwa, rozstałam się z Andrzejem i nie wiedząc, na jak długo.

Targa mną straszne uczucie bezradności, tracę kontakt ze światem, ze światłem, z otoczeniem, z rzeczywistością, wszystko oddala się i znika, wyrzucił z siebie, emanując przy tym jakimś niezdrowym blaskiem.

Wychodząc, z fałszywą pogodą w głosie, rzucił przez ramię: Wrócę, ale muszę się przewietrzyć.

Czasem trzeba pozwolić drzewu, by spadły z niego zeschłe liście, pomyślałam ze smutkiem.

To dziwne, ale dopiero w tamtym momencie dotarło do mnie, że przez czas pandemii cierpiał na rodzaj autyzmu. Jego świat, kiedyś taki wielki i pełen możliwości, wraz z rosnącą potrzebą bezpieczeństwa nagle skurczył się, wszystko zaczęło się sypać. Zmienił go lock-down. Wydawało mu się im szczelniej otoczy się murem tym lepiej. Nic bardziej złudnego. Dni pozbawione radości, monotonia  i ta przerażająca niepewność jutra sprawiły, że zamiast dobić do brzegu, znaleźć nową normalność, porwał go nurt i nasza łódka przewróciła się.

Rzeczywistość nigdy nie jest satysfakcjonująca, kiedyś napisałaś. Może i tak. Nie ukrywam, że po jego odejściu szykowałam się na klęskę, gdzieś w środku nosiłam lęk, przyszłość wydała się szara i mglista. To strach przed samotnością pchał się w gości. Myślałam, że już się nie ruszy, rozsiądzie się na kanapie i w ulubionym fotelu, wsączy się w krew i kości.

Przez wiele dni mój stan ducha nadal przypominał wzburzone morze. Ukojenia szukałam w ogrodach pobliskiego parku. Aż pewnego poranka, w bryzgach kałuży, zaświecił się ekran kontrolny - bierz życie, jakie jest .

Wyprostowałam się, strach prysnął i jeszcze tego samego wieczoru zaprzyjaźniłam się z pustką przy stole. 

Pracuję 50 godzin tygodniowo i przyznaję, że czasem nie mam czasu być wszystkim, czym mogę być. Powiesz, że wszystko ma swoją cenę. Nie przeczę, ale najważniejsze, że znowu piszę, robię to, co kocham, a moje kobiece gospodarstwo sprawdza się całkiem dobrze.

Jednego, czego nie umiem przeoczyć to niezaprzeczalny fakt, że ceny rosną, inflacja zjada moją pensję i oszczędności. I do tego jeszcze ten niepokój o naszą dalszą obecność w Unii Europejskiej, coraz większy gniew na zaostrzenie przepisów antyaborcyjnych i na dołującą hipokryzję Kościoła. Czasem mam wrażenie, że mój kraj, jego mieszkańcy kroczą po rozżarzonych węglach rozsypanych na drodze do nieodległej przyszłości, która wygląda dla naszego pokolenia aż nazbyt znajomo. Rządzący Polską już nie kryją się w cieniu, kłamią, miażdżą mnie swą zaciekłością, na pewno nie mądrością. Świat tkany z ich słów nijak się ma do realności. Trudno wróżyć, co ta godna podziwu inwencja nam jeszcze zgotuje, prywatne śledztwo na nic się tu nie zda. Gdy o tym dłużej myślę, sufit mojego pokoju zmienia się w łukowe sklepienie, ściany nabierają koloru sepii, czasem tylko ptasi głos za oknem przeszywa ciszę. Przytłoczona tym obrazem wciskam głowę w ramiona i nieruchomieję. Mogłabym powiedzieć, widziałam wszystko.

               Słyszę dziesięć głuchych uderzeń zegara na dzwonnicy kościoła Dominikanów, muszę przerwać pisanie.

Wierne emocjom swojej pani, moje dwa psy podnoszą się, dając mi do zrozumienia, że mam wyjść, i szykują się, żeby mnie eskortować podczas wieczornego spaceru.

 

****

              Musiałam się rozgrzać, wybacz.  Dobroczynny wiatr przepędził znad Gdańska burą zawiesinę jesiennej mgły  wiszącą od rana  nad miastem i już nie padało, ale moje buty szybko oblepiły się błotem i nasiąknęły wodą. Psy też chyba też nie miały ochoty na długi spacer. Poruszały się naprzód, wspólnie, jakby tworzyły jedno ciało. Więź łącząca Bliznę i Freda wydaje mi się głębsza niż ich spojrzenia. To niewidzialna nić, która nie pozwala Fredowi odbiec zbyt daleko albo dojrzałej suce ociągać się dłużej, niż to rozsądne, nad szkieletem gołębia.

Wchodząc do domu, wzdrygnęłam się. Wydawało mi się , że słyszę czyjś nerwowy oddech. Podniosłam wzrok, w drzwiach między kuchnią a salonem tkwiła Zosia. Na mój widok wyprostowała się niczym struna, nie ruszając się z miejsca. Krótka pomięta koszula z trudem zasłania gołe pośladki. Chude nogi obute w czarne martensy, włosy spięte szpikulcem, który wygląda już na pierwszy rzut oka, jak narzędzie zbrodni.Patrzyła mi prosto w oczy, usiłując przebić spanikowanym wzrokiem szkła okularów. Co się dzieje?, pomyślałam zdziwiona.

Obserwowałam moją wnuczkę dalej, zdejmując powoli buty. Zawsze byłam obserwatorką. To moja natura, pierwsza i druga. Ubiór Zosi to zawsze komunikat. Podświadomie się nim definiuje, albo używa go z rozmysłem.

Co ona tym razem wymyśliła? Będę musiała mieć się na baczności!

Nie zdążyłam dobrze rozebrać się z płaszcza, gdy Zosia ujęła mnie za łokieć, ciągnąc przez mroczny przedpokój.

W dziecięcym pokoju panowała aksamitna ciemność, tylko lampka nocna przy łóżku Zosi rzucała delikatne światło na stojące w rogu nowe akwarium. Przysunęłam snop światła bliżej. Oglądałam Cesarzową z rosnącym zdumieniem, opuszki palców wyrywały się do dotykania. Wymarzona, cudownie ubarwiona, pręgowana rybka z Sumatry, z zaciśniętymi szczękami i leżała nieruchomo na boku, prawie na samym dnie usianym muszelkami po ślimakach.

Zosiu, a skąd wzięły się w akwarium muszelki po ślimakach? Tylko mów prawdę!

Było to tak: wyczytałyśmy z Kasią w internecie, że ślimaki to wielki przysmak bocji, więc nazbierałam wiaderko w Wyjącym Lesie. Nie moja wina, że ta Cesarzowa zżarła od razu cały zapas, wysysając ze skorupek ich ciała  – oświadczyła, rozkładając bezradnie ręce.

Na moment zaparło mi dech.

– Rany! Nie mów nic więcej! Chyba straciłam apetyt!

Przepraszam cię, naprawdę!

Powędrowała do kuchni i nalała pełną szklankę wody. Wypiłam duszkiem, ale nadal czułam się okropnie.

Ech, Zosiu, intencja była dobra, ale mogłaś to inaczej rozegrać. To było bardzo ryzykowny prezent. Wygląda na to, że Cesarzowa objadła się, a teraz słodko śpi. Rybki w przeciwieństwie do innych zwierząt nie kładą się, nie zwijają się w kłębek, ani nie spuszczają łebka jak ptaki, kiedy zamierzają iść spać. Mniemam, że rozumiesz?

Kiwnęła głową, uśmiechając się półgębkiem.

– A czy one w ogóle śpią? 

– Rozpoznanie snu u rybek utrudnia brak powiek na oczach. Ryby, podobnie jak każda inna żyjąca istota potrzebują odpoczynku. Twoja bocja tylko śpi i wszystko z nią dobrze, nie musisz się martwić. Jesteś jeszcze dzieckiem, popełnianie błędów i nauka to także twoja misja dorzuciłam.

–  Dopiero się poznajemy, prawda?

–  Pewnie tak – westchnęłam.

Kilka minut targów i drzwi do dziecięcego pokoju zamknęły się.

 

****

Niecałą godzinę później, w drzwiach salonu, jakby z spod ziemi,  wyrosła  moja wnuczka. Na jej twarzyczce błąkał się smutny grymas. Poczułam przez skórę, że że jeszcze się z czymś nosi, ma potrzebę być wysłuchaną.  Przysiadła na brzegu krzesła, jakby obawiała się usadowić wygodniej. Podbródek podparła dłonią i patrzyła w zamyśleniu.

Babciu, dlaczego ryby są zawsze smutne? – zapytała głosem przypominającym przytłumiony flet.

Oczy Zosi przybrały wyraz najwyższej powagi. Trudno mi było wyczuć, co chodzi po jej głowie. Miałam nieodparte wrażenie, że w tym wpatrzonym w toń wody pięknym zwierzęciu zobaczyła coś, co nie dawało jej spokoju. Zamilkłam dyplomatycznie, szukając odpowiedzi. Nagle okazało się, że dotąd rzekome uczucia ryb nie miały dla mnie znaczenia, były mało istotne. Ryby to takie stworzenia, co do których wciąż mam wątpliwości. W końcu nawet niektórzy wegetarianie uznają rybę za coś bliższego ontologicznie grzybom niż zwierzętom. Można czuć się jak ryba w wodzie, łapać dech jak ryba, być grubą rybą albo rekinem biznesu, milczenie ryb i miotanie się jak ryba też nam się przydarzają, a wszyscy wiemy, że na bezrybiu i rak ryba. Ryby są wszędzie, choć dostrzegamy je najczęściej dopiero jak się ugotują, upieką lub zepsują.

Akwarium jest zaciszem, gdzie płaczu się nie słyszy kontynuowała po długiej chwili milczenia.

Chce mi coś powiedzieć, przekazać? Dźwiga zbyt wielki ciężar emocji i przeżyć, a ja nie bardzo potrafię pomóc, pomyślałam strapiona, otulając ją ciepłym kocem.

 

****

Zosia była już w łóżku, a ja nie mogłam zasnąć. Pytanie mojej wnuczki nie było od rzeczy. Dzieciństwo to niezwykle delikatny, inicjacyjny czas. Sprzyjają mu młodość ciała i umysłu, wrażliwość i podatność na wszelkie zarysowania. Sądzę, że z wiekiem tracimy tę chłonność, z jaką przyjmowałyśmy świat. Wiele podobnych myśli krążyło  po głowie, wprawiając w zakłopotanie. Przerzuciłam stos książek, szukając wskazówek i podpowiedzi. To nie był stracony czas. Przekonał mnie, że zachowania ryb wbrew pozorom są podobne do zachowań nas ludzi. Zwierzęta te posiadają zdolność do zabijania, odczuwania cierpienia i emocji. Brak im jedynie skłonności do przemocy.  Agresja i przemoc są wprasowne  w ludzkie mózgi milionami lat ewolucji. Podobna myśl była rozwijana już III wieku p.n.e. potem przez filozofów greckich. W filozofii buddyjskiej istnieje pojęcie "istoty czującej".Używa się go potocznie na określenie zarówno człowieka, jak i bytów innych niż ludzie. Mam nadzieję, że w końcu do zwierząt czujących zaliczy się kury, ryby, a także owady. Być może zasłużą sobie na inne niż dotąd zainteresowanie.

****

Ledwie zaczęła się jesień, a ja czekam, aż sobie pójdzie. Potrzebuję odpoczynku, potrzebuję przestrzeni. Mam nadzieję, że odnajdę zimową beztroskę w bezcelowej włóczędze w poszukiwaniu miejsc, które choć na chwilę pomogą mi uciec od własnych myśli. Czymś, co odzywa się najczęściej w mojej głowie, jest by zniknąć przynajmniej na tydzień z mojego akwarium.

A Andrzej? Z pierwszym śniegiem wróci do mojego życia. W miłości jest miejsce na przymykanie oczu.

Następnym razem, dla odmiany, zadbam, żebyś miała radość z lektury. Będzie fantastycznie, feministycznie, ekologicznie, równościowo i przygodowo. Psiejsko i czarodziejsko. Będzie też – niestety – dramatycznie, podle i dołująco, bo taki mamy ostatnio klimat.

 

 
 

 

 

Poleć artykuł znajomym
Pobierz artykuł
Dodaj artykuł z PP do swojego czytnika RSS
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • E-mail znajomego:
  • E-mail polecającego:
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • Znajomy został poinformowany
JOLA S. · dnia 13.11.2021 20:21 · Czytań: 1249 · Średnia ocena: 5 · Komentarzy: 14
Komentarze
Usunięty dnia 16.11.2021 23:11
Dlaczego wszędzie teraz tyle o zwierzętach? Gdzie spojrzę - dokoła dżungla. Jak to śpiewał Lady Punk.
Niestety, ja mam taki przesyt wszystkiego, co związane ze zwierzętami, że takie tematy po prostu mnie odrzucają. Średnio chyba co 5 post na fb jest o zwierzętach.
Ale Twój tekst to coś jeszcze, oprócz zwierząt. Akwarium. Jest zaciszem, gdzie płaczu się nie słyszy. Akwarium. By zniknąć przynajmniej na tydzień z mojego akwarium.
Za to akwarium masz wielkiego plusa. Aż zapominam oklepany temat zwierząt.

Jeszcze jedno: Zwierzęta te posiadają zdolność do zabijania, odczuwania cierpienia i emocji. Brak im jedynie skłonności do przemocy. Agresja i przemoc są wprasowne w ludzkie mózgi milionami lat ewolucji. - Tego za cholerę nie rozumiem. To w końcu agresję mamy z ewolucji, czyli po zwierzętach, czy nie?

Podobał sie tekst.
Pozdrawiam
JOLA S. dnia 17.11.2021 08:34
Antoni,

bardzo dziękuję za czytanie.

Cieszę się, że tekst się podobał.

Pozdrawiam serdecznie
Dobra Cobra dnia 17.11.2021 09:37
21 wiek, a tu taka niedogodność.


JOLA S,

Zawsze pięknie się Ciebie czyta. Ta opowiesc nie jest wyjątkiem. I to oddalenie i to akwarium - ładnie nanizujesz perełki prozy, sprawiając, że czytelnik znajduje w Twoich tekstach pokrzepienie i ostoję. A na dodatek doświadczamy myślenia młodocianej;)

Po prostu dziękuję. I do następnego,

DoCo
JOLA S. dnia 17.11.2021 10:04
Dobra Cobro,

dziękuję za ciepły, mądry komentarz.

Jest mi bardzo miło, gdy takie słowa padają z Twoich ust.

Serdeczności :)

JOLA S.
Kazjuno dnia 18.11.2021 08:09 Ocena: Świetne!
Perfekcyjnie, Jolu S, przeniosłaś mnie do Gdańska, budując melancholię jesiennego klimatu, podmalowanego osobistymi problemami. Stworzyłaś najwłaściwsze tło do oryginalnej dramaturgii. Zawsze jest u Ciebie ciekawa, choćby przez egzotykę przepuszczania wydarzeń przez filtr umysłu dziesięcioletniej Zosi i konfrontację doświadczonego/bogatego umysłu z myśleniem dociekliwego dziecka.

Pobudzasz do myślenia.

Jestem miłośnikiem wielu gatunków zwierząt. Nie znoszę wszak węży, insektów - zwłaszcza tych które roznoszą choroby - czyli pluskiew, wszy, podstępnych kleszczy, no i wspomnianych skrytobójczych jadowitych pełzaczy. Zastanawiałem się dlaczego niektóre z gatunków fauny jeszcze istnieją, choć wiele z nich jest na wymarciu lub grozi im zagłada.
Zaistnieliśmy dzięki kosmicznej katastrofie, którą najprawdopodobniej spowodowało przed milionami lat uderzenie w ziemię potężnego meteorytu pozbawiającego życie perfekcyjne maszyny zabijania jakimi była większość dinozaurów. Gdyby nie wielki wybuch, powstający już może nasi człekokształtni przodkowie staliby się co najwyżej drobną przekąską dla uzbrojonych w straszliwe pazury i zęby, opancerzonych teropodów, aktylozaurów i tysięcy innych potworów. Niczym bezbronny tłum zaatakowany ziejącymi uśmiercającym ogniem czołgów (np. typu Abrams) czy innymi nowoczesnymi machinami mordu.

Trudno mi się zgodzić z poniższym cytatem:
Cytat:
Zwie­rzę­ta te po­sia­da­ją zdol­ność do za­bi­ja­nia, od­czu­wa­nia cier­pie­nia i emo­cji. Brak im je­dy­nie skłon­no­ści do prze­mo­cy. 

Bardzo lubię psy, choć nie wszystkie, niektóre mają zakodowane w genach cechy naturalnych terrorystów.

(Wtrącam historyczną anegdotkę:
Przed /chyba dekadą/ Putin zaprosił Angelikę Merkel do swego gabinetu. Przeprosił ją, twierdząc, że na chwilę pozostawi samą wraz ze swoją wilczurą. Niemiecka kanclerz siedziała sparaliżowana strachem, bo każde jej poruszenie w fotelu suka kwitowała warczeniem. Czemu rosyjski dyktator poddał Niemkę takiej próbie? Mogę się jedynie domyślać. Chyba chciał ją "rozmiękczyć " przed politycznymi negocjacjami...)

Pamiętam podróż pociągiem i rozmowę z panią wiozącą przepięknego szczeniaka husky. Bardzo miły piesio jechał do ośrodka dzieci niepełnosprawnych, a wioząca go pani była terapeutką wyspecjalizowaną w dogoterapii. Opowiadała mi o dużej ilości psychotestów jakie przeszedł szczeniak, by móc go zakwalifikować jako zwierzaka pozbawionego agresji i nadającego się do pracy przy dzieciach.

Lecz ponadto? Opowiadanie ujmujące głębią przemyśleń, napisane pięknym językiem.

Serdecznie pozdrawiam Ciebie i Zosię.
JOLA S. dnia 18.11.2021 10:26
Kazjuno,

bardzo dziękuję. Cieszę się, że Cię nie rozczarowałam. To chwila radości, bardzo ważnej radości.

Czasem niełatwo ogarnąć ten chaos na papierze, sam wiesz najlepiej.

Serdeczności, od Zosi też. :) :)

JOLA S.
purpur dnia 24.11.2021 15:53
Ajajaj...

No tak... tekst właściwie o niczym... Jakieś lock-downy... wymyślany smutek... rybsko pływające w akwarium... Szarzyzna, nuda i beznadzieja...

Tylko te słowa. Zdania, które płyną ocierając się o szepty krajobrazu. Wszystkie kompletnie zbędne, ale absolutnie wymagane. Tak cudownie, delikatnie prowadzą czytelnika od jednej nieistotnej kwestii do drugiej - magia!

Czekasz, co będzie dalej, mimo iż wątek nie przyjdzie w czarnych buciorach, ogłaszając, że już jest i że już trzeba uważać. Nie! On po prostu będzie, tak jak był tam zawsze - tak jakby tylko czekał, aby ktoś w końcu zaprosił go na stroniczkę.

Do tego mądrość - ludzka mądrość, bez szastania nazwiskami!

I rozmowy. I psy. I babcia!

Mniam Jolu - piszesz prze!-pię!-knie!

Kiedyś chociaż mogłem napisać - że owszem, że tak, że ładnie to-to, ale nic to ze sobą nie niesie, że fajne, ale takWłaściwieToPoCoTo ?

Teraz nawet to mi odebrałaś :p - mógłbym czytać to sto razy i nieśmiałym zagonić nawet jednej literki do stadka "błąd".

Świetny tekst!

PS Mam widać dzisiaj szczęście, bo trafiam w naprawdę cudowne literki!!!
JOLA S. dnia 24.11.2021 16:15
Witaj, Purpurze,

dawno Cię nie było, oj dawno.

Stęskniłam się i to bardzo. :) :)

Nie dziwota, że nie jesteś na bieżąco.

Ten tekst kończy cykl opowiadań " Listy do Ewy"/część publikowałam na PP/


Dzięki za dobre słowo i do usłyszenia.


Pozdrawiam serdecznie :)

JOLA S.
Madawydar dnia 29.11.2021 12:40 Ocena: Świetne!
Tutaj słowa brzmią niczym nuty składając się w nostalgiczną jesienną sonatę. Skończyłem czytanie, a one wciąż dźwięczą jak echo w przestrzeni moich szarych komórek i wywołują egzystencjalne, ale przyjemne skojarzenia.
Opowiadanie faktycznie o niczym, ale sztuka pisania przez duże S.

Pozdrawiam

Mad.
JOLA S. dnia 29.11.2021 13:02
Madawydarze,

ogromnie się cieszę, że zawitałeś w moje skromne progi.

Twoje słowa są jak miły, jesienny wietrzyk.

Wielkie dzięki.


Pozdrawiam gorąco, :)

JOLA S.
Lilah dnia 29.11.2021 14:09
Dobrze się Ciebie czyta, Jolu. I miło znów widzieć Zosię :)
JOLA S. dnia 29.11.2021 14:53
Lilu,

bardzo dziękuję za ciepły komentarz.

Serdeczności :)
Nalka31 dnia 03.04.2022 23:10
Jolu :)

Zaaplikowałam sobie twoje opowiadanie na wieczór i cieszę się, że zajrzałam. Jest tu bardzo dużo emocji i uczuć. I to jest właśnie najlepsze. Zwłaszcza gdy tyle niepewnego jest wokół nas i z każdym dniem tego przybywa. U Ciebie nawet smutek jest ciepły i delikatny, choć dotyczy poważnych spraw.

Pozdrawiam serdecznie. :)
JOLA S. dnia 07.05.2022 22:46
Nalko,

wielkie dzięki za ciepłe słowa.

Zapraszam częściej :)
Polecane
Ostatnie komentarze
Pokazuj tylko komentarze:
Do tekstów | Do zdjęć
Kazjuno
27/03/2024 22:12
Serdeczne dzięki, Pliszko! Czasem pisząc, nie musiałem… »
pliszka
27/03/2024 20:55
Kaz, w niektórych Twoich tekstach widziałam więcej turpizmu… »
Noescritura
25/03/2024 21:21
@valeria, dziękuję, miły komentarz :) »
Zdzislaw
24/03/2024 21:51
Drystian Szpil - to i mnie fajnie... ups! (zbyt… »
Drystian Szpil
24/03/2024 21:40
Cudny kawałek poezji, ciekawie mieszasz elokwentną formę… »
Zdzislaw
24/03/2024 21:18
@Optymilian - tak. »
Optymilian
24/03/2024 21:15
@Zdzisławie, dopytam dla pewności, czy ten fragment jest… »
Zdzislaw
24/03/2024 21:00
Optymilian - nie musisz wierzyć, ale to są moje wspomnienia… »
Optymilian
24/03/2024 13:46
Wiem, że nie powinienem się odnosić do komentarzy, tylko do… »
Kazjuno
24/03/2024 12:38
Tu masz Zdzisław świętą rację. Szczególnie zgadzam się z… »
Zdzislaw
24/03/2024 11:03
Kazjuno, Darcon - jak widać, każdy z nas ma swoje… »
Kazjuno
24/03/2024 08:46
Tylko raz miałem do czynienia z duchem. Opisałem tę przygodę… »
Zbigniew Szczypek
23/03/2024 20:57
Roninie Świetne opowiadanie, chociaż nie od początku. Bo… »
Marek Adam Grabowski
23/03/2024 17:48
Opowiadanie bardzo ciekawe i dobrze napisane.… »
Darcon
23/03/2024 17:10
To dobry wynik, Zdzisławie, gratuluję. :) Wiele… »
ShoutBox
  • Kazjuno
  • 28/03/2024 08:33
  • Mike 17, zobacz, po twoim wpisie pojawił się tekst! Dysponujesz magiczną mocą. Grtuluję.
  • mike17
  • 26/03/2024 22:20
  • Kaziu, ja kiedyś czekałem 2 tygodnie, ale się udało. Zachowaj zimną krew, bo na pewno Ci się uda. A jak się poczeka na coś dłużej, to bardziej cieszy, czyż nie?
  • Kazjuno
  • 26/03/2024 12:12
  • Czemu długo czekam na publikację ostatniego tekstu, Już minęło 8 dni. Wszak w poczekalni mało nowych utworów(?) Redakcjo! Czyżby ogarnął Was letarg?
  • Redakcja
  • 26/03/2024 11:04
  • Nazwa zdjęcia powinna odpowiadać temu, co jest na zdjęciu ;) A kategorie, do których zalecamy zgłosić, to --> [link]
  • Slavek
  • 22/03/2024 19:46
  • Cześć. Chciałbym dodać zdjęcie tylko nie wiem co wpisać w "Nazwa"(nick czy nazwę fotografii?) i "Album" tu mam wątpliwości bo wyskakują mi nazwy albumów, które mam wrażenie, że mają swoich właścicieli
  • TakaJedna
  • 13/03/2024 23:41
  • To ja dziękuję Darconowi też za dobre słowo
  • Darcon
  • 12/03/2024 19:15
  • Dzisiaj wpadło w prozie kilka nowych tytułów. Wszystkie na górną półkę. Można mieć różne gusta i lubić inne gatunki, ale nie sposób nie docenić ich dobrego poziomu literackiego. Zachęcam do lektury.
  • Zbigniew Szczypek
  • 06/03/2024 00:06
  • OK! Ważne, że zaczęłaś i tej "krwi" nie zmyjesz już z rąk, nie da Ci spać - ja to wiem, jak Lady M.
Ostatnio widziani
Gości online:0
Najnowszy:Usunięty