Cześć Wiolin.

Napisałeś bardzo fajny wiersz, z bardzo ładną wyrazistą puentą, ale...
No właśnie, to ale Troszkę bym go obskubała i wiesz co myślę? że on, ten wiersz ma w sobie tyle powietrza, że można by zrobić z niego liryczne cudeńko, gdyby ciut w nim pogrzebać, wydobyć dwuznaczności o które ten wiersz aż się prosi.



Powyższy wers jakoś mnie dręczy, bo niby na coś wskazuje, a jednocześnie wydaje się być niepotrzebnym. Może gdyby to inaczej zapisać, bardziej poetycko?

To samo w drugiej cząstce: urządzę, wybuduję brzmi dość sztywno, technicznie, odstaje mi od klimatu. No i ta strona duszy, mnie dusi

Na pewno jest tu ciekawie. Ten czas, taki przenicowany, niezauważony i w tym wszystkim MY zagubieni w czasie, zagonieni. To wszystko daje do myślenia.

W sumie ciekawe jak to jest być poza?

Przeczytałam i podumałam, refleksji jest sporo, więc nie jest źle.
Wybacz marudzenie, to tylko moje subiektywne zdanie na temat. Pozdrawiam.

Przyczepię się przy niedzieli do tego:

"nakręcasz mnie
choć jestem już starym zegarem
włóczę się zatem wśród wskazówek"

Wygląda na to, że podmiot liryczny włóczy się wśród wskazówek (rozumiem, że w znaczeniu także podpowiedzi np. życiowych), bo (w wierszu użyty spójnik "zatem" ) jest starym zegarem.
Nie przypominam sobie, żeby zegary włóczyły się wśród wskazówek i żeby to, że są stare, w jakikolwiek sposób "wymuszało" na nich włóczenie się wśród wskazówek.
Zegar wskazówki ma na sobie. To on je w ruch wprawia (jeśli jego dusza działa należycie).
Tak sądziłam dotychczas.

Tak, tak, wiem, że można wyobrazić sobie zegar zepsuty, którego mechanizm jeszcze działa (wszak wlecze się), a obok mnóstwo (bezużytecznych) wskazówek.
Ale z pierwszej strofy to nie wynika.

Jest tego więcej, ale poprzestanę na tym.

Bardzo podoba mi się Twój wiersz, ma w sobie jakąś tajemnicę, która dla mnie wiąże się z tym, że w Twoim utworze to zegar zarządza czasem, a nie czas zegarem. To przeniesienie współgra, moim zdaniem oczywiście z zabiegiem, który zastosowałeś, dokonując przeniesienia znaczeń, że to zegar przechadza się pośród wskazówek, a nie wskazówki w zegarze. Bardzo lubię takie przekształcenia. Może tylko faktycznie, jak wskazuje Wodniczka można byłoby pokusić się o zrezygnowanie z powtórzenia.

A u Ciebie Darku pachnie wiolinową nutką , taką Twoją głęboko liryczną...Pierwotna wersja również mi się podobała, widzę drobne zmiany.Pozdrawiam.

Dołączam do grona wielbicieli wiersza I pozdrawiam.