Gdy przyszła nocka
Spać się udałem
Sen jednak nie brał
No to myślałem
Po pewnym czasie
Smacznie już spałem
To mi się śniło
Że się przemieszczam
Z ogromną siłą
Coś mnie przenosiło
Gdzieś tam w zaświaty
Gdzie wszyscy równi
Nie ma bogatych
Pewnie ja w niebie
Tak pomyślałem
Nad cudna krainą
Jak ptak leciałem
Cudna kraina
Kwieciem usłana
Inna od ziemi
Niezapomniana
Lasy tam były
Czyste zielone
Takie czyściutkie
Niezaśmiecone
Różami góry
Tam porastały
Przyjdź tu odpocząć
Jakby wołały
Cała równina
Taka kochana
Kwieciem bielutkim
Była usiana
Ludzie tam żyją
Bardzo szczęśliwi
I są do siebie
Bardzo życzliwi
Różne narody
Ja tam ujrzałem
I także różne
Rasy widziałem
Wszyscy szczęśliwi
Razem mieszkają
Jednym językiem
Tam rozmawiają
Tam nie widziałem
Żadnej chciwości
Walki o władzę
Ani zazdrości
Wszyscy nawzajem
Są tak życzliwi
Tacy spokojni
Tak dobrotliwi
Jedni pracują
Drudzy śpiewają
Nawzajem życie
Swe umilają
Nawet zwierzęta
Łagodne były
Krzywdy nikomu
Tam nie robiły
Wszyscy tam żyją
W zgodzie miłości
Tam nie ma krzywdy
Ani podłości
Wojny tam nie ma
Nie ma rozpaczy
Nikt nie zabija
Tam jest inaczej
Tak się krainą
Tą zachwyciłem
Że tu zostanę
Postanowiłem
Lecz głos cichutki
Ja usłyszałem
Jeszcze nie pora
By tu zamieszkać
Jeszcze na ziemi
Roboty wiele
I znowu siła
Jakaś zabrała
W inną krainę
Całkiem ujrzałem
Pewnie to czyściec
Tak pomyślałem
Tu na modlitwie
Ludzi zastałem
Ludzie się ciągle
Tutaj modlili
O miłosierdzie
Boga prosili
Tu także ciężko
Ludzie pracują
Pracą modlitwą
Grzechy zmazują
Cała kraina
Taka uboga
W oczach ich widać
Prośbę do Boga
Całą krainę
Więc przeleciałem
I wielka skruchę
W ludziach ujrzałem
A więc to tutaj
Się oczyszczają
Tu pokutują
Tu też czekają
Kiedy zabierze
Ich Bóg do siebie
Kiedy mieszkanie
Da dla nich w Niebie
Kiedy już czyściec
Cały ujrzałem
Wnet jeszcze do piekła
Się udałem
I tu dopiero
Trwogi doznałem
Kiedy w całości
Piekło ujrzałem
Pola są straszne
W ogniu i błocie
Wszystko skapane
W strasznej spiekocie
Góry są nagie
Smoła z nich spływa
Ludność zacięta
I strasznie mściwa
Tam wszyscy walczą
I przeklinają
Tam się wzajemnie
Ludzie wieszają
Ciągła rozpusta
Grzech się panoszy
Nie ma tam szczęścia
Ani rozkoszy
Słychać tam jęki
Słychać wołania
Tak straszne dźwięki
Rozpacz konania
Odór okrutny
Wokół się niesie
Drzewa bez liści
Rosną tam w lesie
Wszystko tak smutne
I takie marne
Takie bezduszne
I tak koszmarne
Chciałem zawrócić
Lecieć musiałem
Całą tragedię
Ludzi poznałem
Włos mi się jeży
Od oglądania
I nie ma końca
Jęków konania
Nie ma powrotu
Ani zbawienia
Jeżeli wpadłeś
W piekieł płomienia
Stąd nie ma wyjścia
Ni odkupienia
To nie dostąpisz
Szczęścia zbawienia
A kiedy wszystko
To obejrzałem
Znowu na ziemię
Wrócić musiałem
A więc mam szansę
By się poprawić
By żyć uczciwie
I duszę zbawić

Zygmunt Nietupski.