Upał wisi nisko,

topi się okolica,

dech zatrzymuje się w piersi,

płoną rumieńcem lica.

Marzenie- lęgnąć w cieniu,

zastygnąć na chwilę jedną,

ugasić gardła ogień,

poczekać, gdy lica zbledną.

Lecz łany złote w chwale

prężą swe piersi do słońca.

Trzeba je sierpem przytulić

póki dzień dojdzie końca.

Porzuca więc ocieniony azyl

i sierpem zaczyna władać.

Złote szeregi pszeniczne

równo na polu układa.

Wtem powietrze zadrżało,

zrzuciło swą zawiesinę

i na skraju złotego łanu

odsłoniło piękną dziewczynę.

Jej kształty lekko okryte

jakby mgła zwiewna, poranna.

Włosy splątane słońcem.

Cud dziewczyna, dziewanna.

Rozmarzył się nad jej wdziękiem,

chce spierzchnięte przytulić usta.

” To Południca„! - krzyczą. „ Uciekaj”!

Lecz on nie wierzy w gusła.

A ona już urok zarzuca

i sierpem srebrnym błyśnie.

Na szyi jego spoconej

krwią się słodką zachłyśnie.

Gorący pot spije z piersi,

nieszczęsne truchło poszarpie.

Już nie jest piękną dziewczyną, 

południe zmienia ją w harpię.

Z palącą żądzą w oczach,

z włosem w potwornym nieładzie

sierpem morderczym błyska,

po polu śmiercią się kładzie.

I zbiera dusze z pola

jak urodzajne plony,

w południe gorące i parne

każdy przy niej stracony.

Więc, gdy usłyszysz dzwony

w samo południe od Boga,

skryj się w cieniu młodzieńcze,

by nie dopadła cię trwoga.

Byś nie przepadł na polu

wdziękiem piękności rażony,

bo Południca już czeka,

by zebrać krwiożercze plony.

Mów, że to czary i gusła,

że bajka grozę buduje,

a Południca po polach,

w południe ze śmiercią się snuje.