ROZMOWA ZE SPOTKANYM WŁÓCZĘGĄ

Aleś pan nisko upadł. Mówię do gościa,

który w parku na ławce leży.

Z daleka czuć go, włosy zmierzwione,

w podartej jest odzieży.

Ten głowę podniósł, ręką podparł,

oczy miał bardzo smutne.

Nie znasz mnie pan, nic o mnie nie wiesz,

czemu oceniasz mnie tak okrutnie.

I pomyślałem – do rzeczy gada.

Może wysłuchać by się go zdało.

Może w nim jest bogata dusza

choć marnie wygląda ciało.

Spytałem więc. Powiedz kolego

jak to z tobą było?

Czemu dziś leżysz na tej ławce

i wódę lejesz w ryło?

Czemu nie siedzisz w ciepłych kapciach

w domu, gdzie żona i dzieci,

tylko jak cień się snujesz po ulicach

i z koszy wybierasz śmieci.

Powiedz mi proszę jak to się stało

że na ulicę trafiłeś,

bo chyba nie od zawsze byłeś bezdomny

i nie od zawsze piłeś.

Uniósł się facet na ławce, usiadł.

Usiadłem obok niego.

Dobre pytanie mi zadałeś,

na pewno chcesz wiedzieć, dlaczego.

Życie mi kiedyś miodem spływało,

piękną kobietę kochałem.

Miałem samochód, miałem mieszkanie,

forsy też dosyć miałem.

Któregoś razu z pracy wróciłem,

żony swej w domu nie zastałem.

Odeszła z jakimś młodszym gachem,

z listu na stole przeczytałem.

Puste mieszkanie i puste konto,

to wszystko co wtedy miałem

a przecież tak bardzo, bardzo

tak bardzo, bardzo, nad życie ją kochałem.

Wódka jak balsam jest dla duszy

która tragedię przeżywa.

Jak nie ma wódy może być wińsko,

lub nawet krata piwa.

Lecz picie ma drugie, gorsze oblicze

a życie błędów nie wybacza,

i człowiek nie wie nawet kiedy

równią pochyłą w dół się stacza.

W następstwie picia tracisz pracę,

później zlicytują mieszkanie.

Z całego majątku spodnie, buty, koszula.

Tylko to ci zostanie.

Więc jeśli spotka cię nieszczęście

pamiętaj. Wódka to same kłopoty.

O kurwa jak mnie strasznie suszy,

masz zbędnych parę złotych.