Mnie poruszył ten tekst. I ta perspektywa śmierci, i to poczucie, że niebo - takie, jak nam je zrzuciły wierzenia i kultura - niekoniecznie jest fajne. Może jest po prostu obozem koncentracyjnym w białych kitlach.

Mam pewien problem z tym wierszem. Podoba mi się nastrój, kreowanie świata słowem, przekazywana myśl. Ale mam wrażenie, że ta wycieczka ledwo wyjechawszy na autostradę zaraz z niej zjechała. Jak dla mnie utwór jest urwany w połowie. Widzę tu spory potencjał, jednak jescze czegoś brakuje. Jakiegoś dopełnienia, jakiejś puenty, dokończenia. Ale może to tylko moje odczucia

Według mnie - szkoda, że tak szybko kończy się utwór bo ma fajny potencjał