Takie wiersze z samobójczym obrazowaniem zwykle lądują w dolnej półce, bo administracja miałaby kłopot z zarzutem propagowania tendencji samobójczych inaczej. Zawsze oczywiście można taki tekst skrytykować, że jakoś tam jest prostacki, za płaski w tym waleniu gołą pięścią (ale czy nie da się w ten sam sposób skrytykować w zasadzie całej twórczości Andrzeja Bursy?).

Tymczasem tekstowi nie sposób odmówić siły szczerości.

Bardzo mi się też podoba końcówka



Znajduję w tym łączność z fragmentem Psalmu 23



Ale w tym momencie, gdy jeszcze człowiek nie znalazł tego „jesteś ze mną”, tego zaczepienia w istnieniu, tego poczucia, że istnieć jest lepiej niż nie istnieć. Tego, co gdzieś tam kilka tysięcy lat temu znaleźli ludzie w okolicach basenu Morza Śródziemnego. Tego, że istnienie i jego odczuwanie to pewna niezwykłość, cudowna rzecz, która nam jest dana, choć czasami trudna i bolesna.