Oglądam się za siebie, wypisane twarze patrzą na mnie
w wymownym milczeniu, pozwól odejść umarłym.
 
Chcę jeszcze ten jeden raz objąć uśpione łany zbóż
kołyszące się w twoich opowieściach o Beskidach,
 
lipcowe słońce z oddaniem spływa po czole
i skroniach małymi kroplami, które zostawiają
mokre ślady na wygładzonych kamieniach.
 
Wyrzucone przez strumień zatrzymują nasze stopy.
Biegły tak symetrycznie, różnił je czas, twój się dokonał.
 
Odchodzę bardzo powoli.