kryje się we mnie ta energia, duch. wczepia pazurkami.
szary jest, choć udaje bezbarwnego. próbuję zrobić z nim
to, co krzyczy tytuł. jak widać - bez skutku.

łobuz powoduje chęć ucieczki, szukania w sobie niszy
w którą można by wpełznąć, zakopać się po uszy
obrosnąć włóczką

rodzi dziwne pragnienia, na przykład czytania
wierszy celebrytów, trzecioligowych gwiazdeczek,
szerzej: znanych, medialnych osób

chcę wiedzieć, co napisałaby Mandaryna
panie Cichopek, Warnke
Halejcio i Julia Wieniawa, mam ochotę lekturzyć
poematy autorstwa Piotra Żyły

poezje tiktokerek, youtuberek, nastolatek od
tutoriali makijażowych, odchudzaniowych,
zdrowożywieniowych

wiersze instagramerek, albo znowu zamachowców,
masowych morderców, seryjniaków,
fetyszystów zajmujących eksponowane stanowiska

pociągają mnie twory znikiforzałych artystów
tłumaczy przekładających na nasze języki duchów

moim zdaniem każdy ma obowiązek skreślić
(czemu jeszcze nie jest to nakazane przez prawo?)
pewną liczbę tekstów poetyckich

nieważne, jakiej wartości by były
mierne, zabiedzone, na wypasie, trendy, czy lamerskie
po prostu musi i już!

gdzieś pod Wrocławiem, Olkuszem, albo Kętami
jest inny Olkusz, może Lublin, albo Kędzierzyn-Koźle

Luca Samivoni, artysta włosko-macedońskiego pochodzenia
w zaciszu swojej tajnej pracowni
położonej za szafą, w mieszkaniu kompletnie
obcych mu ludzi
rzeźbi w szarej, czystej energii. ciągle dąży, przekracza

nigdy go nie było. chcę być taki jak on. i nie
chodzi o to, by zwariować, albo się zabić,
nawet na niby
(za proste, tak to każdy by wolał: pójść
na łatwiznę i wykrzyczeć coś w kartkę
do grudy gliny, na płótno)

po prostu... ktoś powinien mnie odkryć po latach
i wyśmiać
(jaki jest literacki odpowiednik Złotej Maliny?)

aha, właśnie.
pokazałem pierwsze zwrotki tego tekstu
mistrzowi Samivoniemu
(nie wiecie, jak wielkim sprytem trzeba się wykazać
żeby go odwiedzić i nie zostać zauważonym przez
nieświadomych jego obecności właścicieli mieszkania)
popukał się w czoło, że co ja w ogóle

i znowu częstował mnie owocami, mówił,
że po zjedzeniu choć jednego (koniecznie w całości)
poznam, czym jest pełnia aktu twórczego

grzecznie odmówiłem, bo to przecież
kolorowe żarówki, nikt przy zdrowych zmysłach
nie weźmie tego do ust

a ten mi znowu, że nie rozumiem