chęć poznawania, na przekór zdrowemu rozsądkowi.
z uporem maniaka wlepiam się w język. czyjś.
prawdopodobnie polski. zdania są podzielone.

speleowariat przemierza korytarze,
bada sieć wgłębień, pozornych jaskiń. w każdej
można się zgubić, zamilknąć na dobre.

wiem, że byłoby lepiej i wręcz estetyczniej
gdyby stała za tym światła idea. wstyd przyznać,
ale tak nie jest. wlazłem i pcham się,
bezczelnie ciekawy. czego tu nie ma!

przebitki, niczym w teledysku, dziury fabularne
zalepione włosiem, nagłe zwroty akcji,
zbyt gwałtowne przejścia pomiędzy myślami bohaterów
(odpowiednik szybkiego montażu)

dwóch nastolatków (Juan i Jesus)
zdaje się nie pamiętać, że to chyba jednak horror.
pchają się w ciemnicę, na dodatek bez latarek.

następny rozdział: gry. dosyć specyficzne:
rzucanie się trumnami, odbijanie urny przez siatkę,
uciekanie z domu, tak dla zabawy. śmierć
głodowa — całkiem na poważnie.

podczas ubiegłorocznego LifelessConu
tekst, który właśnie poznaję
zajął czwarte miejsce w kategorii
Najlepsza Proza Napisana Pośmiertnie

wyprzedziło go jedynie opowiadanko
o transseksualnym turoniu,
trzystutomowa Encyklopedia Bólu Zębów
(nietrudno się domyślić, na co zmarł jej autor),
i pamiętniki starosty, którego otruto
zanim nauczył się czytać

ale to bez znaczenia