próbuję wymyślić czy też wymyśleć

(wymyśleć znaczy defekację myśli)

nową onomatopeję - dźwiękonaśladowczy kod

którego desygnatem byłby ból egzystencjalny

ludzie zbyt młodzi mogą wzruszyć ramionami

bo na cóż się tak bardzo kłopotać 

póki co umysł służy im do blendowania

potrzeb/marzeń/myśli/pożądań

lęku w tym tyle co kot napłakał

nie pozostaje mi nic innego

jak przyznać się do porażki

za radą poetów (tych z górnej i dolnej półki)

spakować nadmiar uczuć

w puste blistry i fiolki po tabletkach

egzaltacja deformuje przekaz

niestety nie w ten metaforyczny sposób

jakiego oczekuje się od pretendentów

niespęłnianie oczekiwań jest straszne

a ja wciąż nie znam tej cholernej onomatopei

która zastąpiłaby wszystkie wiersze