Jest w Twoim wierszu coś ujmującego, coś, co mnie zatrzymało. Być może to specyficzny klimat, w którym natura staje się odbiciem, odzwierciedleniem stanu wewnętrznego podmiotu lirycznego. W każdy razie w utworze drzemie jakiś ukryty, nieuchwytny potencjał. Pozwoliłam sobie tylko trochę inaczej rozpisać Twój tekst. Przepraszam, jeśli posunęłam się zbyt daleko, ale nie mogłam się powstrzymać. To oczywiście luźna propozycja, ale może zainspiruje Cię do poprawek, które pozwolą wydobyć z wiersza to, co w nim jest, bo uważam, że warto. Moja propozycja:

krople rosy
bez pośpiechu wysychają
na dzwonkach konwalii
odbijają ślady w pamięci
piaszczystej ścieżki

zmysły miejsce czas
zbiegły się echem
w mikrokosmosie

świeże powietrze
mój oddech w lesie
roznosi wrażenie samotności

szmer drzew
zaklęta w starym zegarze
kukułka

Mam nadzieję, że udało mi się zachować ducha Twojego utworu. Wiersz mi się spodobał. Pozdrawiam serdecznie.

Witaj Yaro.

Jeżeli ktokolwiek bierze się za poprawianie Twojego wiersza, to znak że jest dobry, tyle że chciałoby się od niego jeszcze więcej...Nie pasuje mi puenta, bo popatrz na ten dysonans..]

szmer drzew 
wo­ka­list­ka ku­kuł­ka

za­klę­ta w sta­rym ze­ga­rze

Przecież ona, ta wokalistka kukułka, będąc w lesie nie jest przecież zaklęta w starym zegarze...

zwykłe " jakby" zmieniło by treść...

szmer drzew
wokalistka kukułka

jakby zaklęta w starym zegarze

Myślę że logika podpowiada takie właśnie rozwiązanie. Pozdrawiam.

Uważam, że ten wiersz niesłusznie został umieszczony na dolnej półce. Jest bardzo fajny!
Co moim zdaniem tutaj robi klimat:
- opowiadanie o naturze,
- zgrabne wpisywanie w takie tło własnych uczuć.

Nie jestem pewien, czy warto dodawać „jakby” - bez tego przesłanie, że las to de facto bardzo stary zegar (słoje drzew i ich długowieczność, długowieczność systemu leśnego) staje się słabsze. Ale to drobiazg - z modyfikacją czy bez - jest OK. Sposób zapisu Afrodyty mi bardziej leży, ale pytanie, czy ten sposób zapisu nie usuwa Twojego własnego rytu, własnego charakteru w wierszu? Zaraz za tym pytaniem idzie następne: co chcesz, żeby było tym własnym rytem, Twoim indywidualnym charakterem, chochlikiem w wierszu? Oba pytania retoryczne.