Witaj Wiolinie,
Czytam twoją poezję i czuję, że jestem w świecie poezji, a nie jakimś pretensjonalnym nie wiadomo czym, wydumanym i wyplutym przez "wielkiego tfórcę".
Dziękuję Ci za Twoją wrażliwość, być może dzisiaj już niemodną, ale dla mnie prawdziwą.
Co do wiersza...
-pięknie.
Ja też tęsknię za normalnością, niestety obawiam się, że zostanie tylko wspomnieniem.
Pozdrawiam

Nie ma ram poezji, ale jest wiele przykładów dzieł poetyckich, z których można czerpać. Uważam, że Wielka Poezja powinna być odnośnikiem w tym zwariowanym świecie, w którym łatwo się pogubić, gdzie ważniejsze od jakości jest szokowanie, udziwnianie, a tego sztuką nazwać nie można . Podobne rzeczy dzieją się w innych dziedzinach sztuki: w malarstwie, w teatrze, itp. Obserwuję kryzys wartości, który na pewno ma wielki wpływ na to, co tworzy człowiek. Oczywiście, te rozważania sprowadzają się do ustalenia definicji dzieła sztuki. Ale to już dłuższe rozważania...
Pozdrawiam serdecznie

Witaj Anno.

Pewnie masz rację, ale też pewną normą struktury świata jest jego rozwój. Trudno więc określić w którą stronę i jakimi torami ma podążać nowe. Czy to stare będzie na tyle silne by pozostać na scenie. Czy ktokolwiek jeszcze spojrzy za siebie i zechce czerpać wzorce. Sama wiesz że wszechobecny brak autorytetów, ubożeje nas, wyjaławia. Historia podpowiada jednak że lubi wracać do czegoś sprawdzonego, że nowe tylko na chwilę bywa dobre. Pozdrawiam, i dziękuję za zabranie głosu.

Witaj Ewo.

Nie zdarzyło się jeszcze abyś tupała ze złości na mój jakikolwiek wiersz. Bardzo Tobie za to dziękuję. Należymy zatem do grona typu tych samych ludzi, którym rozbieranie świata i jego pochodnych, zajmuje czas starymi metodami...a i żal że najpiękniejsze słowa żyją tylko w wierszach. Pozdrawiam serdecznie.

Dobrze ujęte. Tak jak było w innym wierszu mogę stwierdzić ze patrzę z zachwytem na Twoje refleksje

Mój sąsiad mawia , że człowiek im starszy tym jest większym wapniakiem.

Gratuluję wiersza.

Pozdrawiam