Jest w nas dość martwych
wyrzutów sumienia,
żeby rewanżować się krzykiem.
Jest w nas wystarczająco wiele cieni,
aby światło mogło dać ciepło,
powierzyć ufność nadziei.

Błąkam się po zgliszczach
ludzkich win, spaceruję chodnikami,
na których nie wyschły jeszcze
ślady dzieci.

Ślepe są słowa, które wypadły
przypadkiem z twojego serca;
krótkowzroczna noc, co próbuje
wkupić się w nasze łaski.
Dzielimy na pół duszę, dotąd
należała do naszego przyjaciela;
siekamy milczenie, by mogło otrząsnąć się
ze spopielałych myśli.

Kropla strachu, ciężka niby
skazana na dożywocie łza,
drąży twój pocałunek, twoją zastraszoną
czułość. Potęga nienawiści
włamała się do życia tych,
którzy na nie zasłużyli;
nieskończoność poranka drażni
schnące rany. Nie umiem mówić
wbrew sobie; zmyślona namiętność
stała się towarem deficytowym.

Obudź mnie, zanim uczyni to
cisza konających.
Zbliż się na wyciągnięcie serca –
czy tak wyobrażałeś jutrzejszy sen?