Bardzo mi smutno - Nalka
Podobno odeszłaś, czytałem Lilah, skryłaś się w cieniu pomostu, gdy dzień odszedł powoli, zbyt wcześnie dla Ciebie. Powiadasz, że odeszli bohaterowie - być może. Może dość mieli ciszy, dość mieli jałowych połowów, szukania w mule nowych, żywych jeszcze muszli. Coraz rzadziej znaleźć można było perłę, a częściej mdłe i bezbarwne stworzenie, "szczerzące piórka". Powiadasz, że ogniska wygasły - być może. Może drwa i chrust były zbyt suche lub zbyt mało było w nich treści i za szybko spłonęły na wietrze. A może jednak nie...
Może tylko w tym świecie zatęchłym, zaklętym, snów dobrych wreszcie zabrakło, o krasnalach na koniach z rogami, czy też mądrych magach z brodami.
Ty zasnęłaś teraz na długo, a więc piękny sen wyśnij i dla nas, by zaiskrzył gdzieś pod popiołem, nie tlił się lecz mocno rozbuchał i rozpalił umysły od nowa - wiarą, nadzieją - miłością.
Z