Pozwól mi choć na chwilę spojrzeć w twe piękne oczy

Napoić swe serce eliksirem miłości

Bym pochłonął go do szpiku kości

Zapomniał, że życie cały czas się toczy

Nie odmawiaj mi choćby krótkiej rozmowy

Mój mózg potrzebuje pokarmu spożycia

W postaci twych słów oczekujących użycia

Ażebym mógł doświadczyć wewnętrznej odnowy

Mimo iż w swej wędrówce silny być próbuje

Ilekroć przeszkody napotkam omijam je mężnie

Nie zatrzymuję się nawet, gdy ból dotyka mnie potężnie

A jednak na Twój widok cały się rozsypuje

Bo wciąż mi było brak jakiegoś elementu

Który się odnalazł od twego ujrzenia momentu