Dopóki piękność twoja jest niezabrudzona                                    Doputy pamięć moja jest nienaruszona

Szukam czasów, gdy widok twój był codziennością
Słońce i niebo nie były pokryte szarością

Pragnąłem zrzucić wielki ciężar prokrastynacji
Ujrzeć Cię w wymarzonej, cudownej kreacji

Doświadczyć uczucia przełamania swych słabości
Wiedząc, że człowiek nie może stracić swej godności

Nie wybiegając daleko wprzód popełniać błędy
By potem spoglądając w tył znaleźć się wszędy

Smutek i szczęście w taki sam sposób przyjmować
Ludzi napotkanych równomiernie traktować

Jednak z mych chęci jedynie słowa zostały                                     Poza w wyobraźnią nigdzie się nie pokazały

Przeszłość zawsze przemieniała się w zapomnienie
Choć jest moją tożsamością, której nie zmienie

Od teraźniejszości uciekałem w świat marzeń
Który był dla mnie niczym jak dla drzewa korzeń

Przyszłość za to ustawilem na piedestale                                          Była nadzieją w którą wierzyłem zuchwale

Do momentu, gdy poznałem ją osobiście.                          Zrozumiałem, że zawsze idzie w asyście

Wraz z nią podążają jej wierne poprzedniczki                                       W całość każde życie budujące cząsteczki

Uświadomiło mi to, iż czas jest jednością                                          Zaś dzielenie jego codzienności trudnością