Jakież to wspaniałe dziecko

Takie ładne, dobrze wychowane

I jak w głowie ma poukładane

Jakież to wspaniałe dziecko

Wszystkim się kłania, wszystkim pomaga

Nikomu nie odmówi, nikomu nie przeszkadza

Skromnie żyje, zbytnio sobię nie dogadza

Tak bardzo ambitne, wiele od siebie wymaga

Czyż świat go nie zepsuje?

Jak go nie naruszonego zachować?

Koniecznie przed wszystkimi trzeba schować?

Inaczej to się dziecko zmarnuje

Do muzeum, jako eksponat, tam jego miejsce

Będzie bezpieczny on i jego czyste serce