Tej wiosny krokus znowu sfioleciał,
wierzba się koci, boćki wracają,
by wkrótce gniazda w bezpiecznym miejscu
mogły zbudować, w nich złożyć jaja.

Szkoda, że ludzkie dziś są niszczone.
Nie oszczędzono w nich nawet piskląt,
gdy jak do kaczek bestie strzelają -
na polowaniu, nazwanym misją…

Na szczęście wiele z nich wyfrunęło,
dziś leczą rany, pod obcym niebem.
Patrzą z nadzieją, bawiąc się w parku
i ucząc w klasie, z nowym kolegą.

Tej wiosny zieleń strumieniem tryśnie,
ożywi lasy, łąki i pola,
a serca dzieci oraz rodziców
napełni radość z wiarą, że pokój

Ponownie przyjdzie, by odbudować
pod własnym niebem gniazda na nowo.