- No, huknij sobie z worka!
To tobie dobrze zrobi. –
tak zawołała Jolka.
- I trochę cię odmłodzi!

- Przecież nie jestem stary!
Co to są za zwyczaje,
że ten przedszkolak mały
porady wujom daje?

- No, huknij, wuju, z worka!
Zobaczysz jaka frajda.
Ten hałas krótko potrwa,
ze strachu się nie sfajdasz.

Ja jestem tutaj obok.
Za łokieć cię potrzymam,
byś nie bał się nikogo.
Ja w końcu ta dziewczyna,

co w grupie rządzi równo.
Chłopaki nic nie mogą.
Sprzeciwić mi się trudno,
bo patrzę na nich wrogo.

Portkami trzęsą prędko,
aż pani mi dziękuje,
gdy wspieram ją tą ręką…
No, co się śmieje wujek?!

Więc huknij sobie z folii!
Zobaczysz - to czadowe!
I prezes ci pozwoli,
gdy weźmiesz na rozmowę.

Dorosłym trzeba worków.
Strzelaliby od rana.
Aż pękłyby przy wtorku
za ciasne gumy w gaciach.