Smutny wiersz, z brakiem nadziei w tle, swoisty stan poddawania się smutnemu losowi,
tkwienia w poczuciu niemocy.

Wiersz do mnie trafia, ale w moim odczuciu - zasłony w oczach już zbyt często były w wierszach, albo kurtyny, ale to na jedno wychodzi, coś bym tutaj pokombinowała, no i w wersie
- roztrzaskana przez nadzieję/ę zgubiło ogonek, bo tutaj widzę liczbę pojedynczą, skoro w dalszym wersie jest - która przez nią uciekła, nie które przez nią uciekły.

Ogólnie bardzo wymowny, pełen bólu wiersz, pewnie wiele osób mogłoby się z nim identyfikować, tak sądzę, bo ludzi cierpiących niestety nie brakuje.
Pozdrawiam wieczornie.