„Dobroć jest bezbronna ale nie bezsilna.
Dobroci nie trzeba siły. Dobroć sama jest siłą.
Dobroć nie musi zwyciężać: dobroć jest nieśmiertelna.”
Ryszard Krynicki.

***

„Gdy cały świat rozpada się na kawałki, to chyba nie jest złe, że chce się go posklejać?”… Desmond Doss

I wersja


Ja, Adwentysta dnia siódmego,
obdżektor, wierny przykazaniom -
zwłaszcza piątemu, tak ważnemu,
nie chcę krwią ludzką rąk poplamić.

Najgorszym ranić Boga grzechem -
nawet, gdy wojna o to prosi.
Wiem, że jest na niej poza śmiercią
miejsce, by ziarna siać dobroci.

Ocalać życie, miast odbierać.
W ogniu, pod gradem kul i w kurzu
iść, żeby wspierać, dać nadzieję.
Po raz kolejny, z rannym wzgórze

przemierzać, z wielką siłą wiary.
Pokazać, że nie jestem tchórzem,
a Bóg istnieje, Jego światło -
jest drogowskazem w zawierusze

wojny, by wyrwać z brudnych macek,
gdy słowa Biblii silną tarczą.

***
II wersja

„W czasie pokoju synowie chowają ojców, w czasie wojny ojcowie chowają synów”.

*

Podobno inny, dziwak z Biblią.
Chciałem żołnierzem być, bez broni,
by życie wskrzeszać, a nie wyrwać,
dając nadzieję, podczas wojny.

Chociaż obiektem ostracyzmu
byłem i drwiną mnie karmiono,
to pozostałem mimo wszystko
wierny ideom, boskim słowom.

Poszedłem w piekło, bez śmiertelnych
środków, z apteczką, pełną leków.
Z nadzieją, wiarą, że najlepszą
wojenną tarczą wsparcie z nieba.

Choć powróciłem z wojny ranny,
wiedziałem, że Pan przy mnie czuwał,
nawet, gdy sił mi ubywało,
żeby żołnierzy wyrwać żółtkom.

Wielu nadzieję z tchnieniem zwrócić.