Miasto zawisło jak krzywo przybity obrazek
do krzywej ściany w bloku z betonu.
 
Pożółkłe tapety i poszarzałe firanki z trudem wdychały
kolejne porcje dławiącego dymu z Popularnych,
Klubowych, także Marlboro, ale to nieco później.
 
Miałam nieodparte wrażenie, że wszyscy wtedy palili,
co popadnie; papierosy, kosze na śmieci, zeschłe liście,
wczorajsze i jutrzejsze dni, a rolnicy i szczęściarze trawę.
 
Zapamiętałam wioskę słowiańską ( tak ją nazywaliśmy,
calutka była z drewna, do dzisiaj wyciągam drzazgi
igłą do szycia); zazwyczaj plac zabaw dla dzieci
na miarę czasów, z drugiej strony speluna
dla osiedlowych pijaczków sikających do brązowych
albo zielonych butelek po tanim winie.
 
Najdziwniejszy był  Kwadrat, do którego wpuszczał
lub nie radziecki żołnierz z przyklejonym uśmiechem
i karabinem. Pomogły czerwone kokardy
zdobiące jasne dziewczęce warkocze.
 
W jednej chwili poczułam się obco, całkiem
zaschło mi w gardle, nie mogłam mówić
po polsku. Zamknięte usta wypełnił żywy
bananowy smak cukierków z czekolady.