Bardzo intrygujący wiersz, żółta marynarka kojarzy mi się z nienawiścią, podobnie jak kolor żółty, choć ten kolor to także kolor wiosny. Mam wrażenie, że bohater wiersza jest kimś w nieswojej skórze, stąd te przyciasne łyżwy, a jego umizgi chyba są sztuczne.
Telefon, który nie działa - sugeruje brak kontaktu, może z powodu blizn na ciele?...
Może peel chce się odciąć, bo ktoś go zranił?
Mimo wszystko to znikanie jest umowne, zatem peel nie do końca odcina się od czegoś, co go zraniło...

Cóż, wiersz w moim odczuciu nietuzinkowy, lecz dość hermetyczny jak dla mnie.
Pozdrawiam wieczornie.

O północy umownie znikam.

Peelka jak Kopciuszek, niezauważona przez pana w żółtej marynarce. Trzeba zatem zrobić wszystko, by zostać dostrzeżonym.

jestem tylko umizgiem
poślizgiem w oku

Bycie umizgiem, jednocześnie poślizgiem w oku, daje obraz okamgnienia, takiego przemknięcia przed oczyma.
Wcielenie się w tę formę zalotności być może wydłuży czas dotarcia do pana w żółtej marynarce, dlatego peelka wisi na kablu od telefonu, choć to brzmi makabrycznie. Jednak nie ustaje w dążeniu do celu. Stara się robić wszystko:
kłania się i spada, jest blizną, dzikim krzykiem, a pan w żółtej marynarce niewzruszony? Ech ci mężczyźni.... Pozdrawiam autorkę.