Spójrz na mnie. Unieś głowę.
Trudno? Czujesz słabość?
Skąd ten wzrok? Gorący,
a jednocześnie pełen niewiary.

Jestem przecież. Widzisz?
Stoję tuż obok.
Nawet pochylę się
i podam herbatę z głogu.
Ogrzej się tą dobrocią,
jakiej bogowie nie zaznali.

Wtul twarz w moje stopy.
Zatrzymaj, jak długo
wystarczy ci sił.

Widzę, że myśli kłębią ci się
w głowie, jak węże
wśród moich loków.
Gady te znają sens istnienia.
W przeciwieństwie do ciebie.

Oddałeś to, co w tobie najcenniejsze.
Płacisz cenę za rozrzutność
tłumaczoną miłością.

Jak cenne miało być dla mnie
twoje życie, gdy ty sam je
położyłeś na szali, nie wiedząc,
co leży po drugiej stronie?