Bardzo ciekawy wiersz.
Nie ma tutaj użalania, egzaltacji, chociaż klimat zastoju, takiej stagnacji jest dość wyraźnie wyczuwalny. To co w pierwszej strofie, dobrze wypośrodkowane, wprowadzające w rzeczywisty stan odczuwania peela, co nie zmienia faktu, że w wierszu jest siła.
Wyraża się poprzez świadomość podmiotu lirycznego, który niczego nie rozdrapuje, jedynie określa położenie, (bez)nadzieję. No właśnie... bocian, który nie może zrobić kroku, ale trzyma w dziobie węża, czy ma przewagę?
To trochę jak walka dobra ze złem. Bądźmy tej myśli, że dobro zawsze zwycięża i damy radę uwolnić się z potrzasku stawiając kolejne, bardziej zdecydowane kroki. To taka moja interpretacja utworu abstrahując od tytułu, aczkolwiek wiersz nie jest tak jednoznaczny jakby się mogło wydawać i to właśnie czyni go ciekawym. Pozdrawiam.

Może i nie powinienem się odzywać, po prostu nie czytałem "Ksiąg Jakubowych" - przyznać się do tego to jak strzelić sobie w kolano - wszyscy przeczytali wszystkie dzieła Tokarczuk po jej Noblu.

Mnie zatrzymał sam wiersz, jakże dramatyczny, jakże odnoszący się do teraźniejszości, dochodzimy do granic, za nimi jest to co Ty opisałaś, powiadam, nie znam "Ksiąg Jakubowych"

- "czuję" je po przeczytaniu Twojego wiersza, czuję ich klimat i przesłanie. I chyba w pisaniu o to chodzi.