W Królestwie Smyka, na poziomkowej podsufitce
wymalowano  nieproporcjonalnie duże gwiazdy - rozgwiazdy
wyrzucone na plażę, podczas gdy ryby obok
zdają się spać w pozłocie. Dopóki wszystko dzieje się na niby
świat pozostaje zakręcony - w twiście; sprężyna napięta
 
i szklisty perłopław zaogniony świątecznymi wypiekami
pochyla się nad niestworzonym pomysłem kalamburu.
Rzeka, a przecież jedynie podszeptaliśmy jej upływ;
pod cienką warstwą szkła drzemią wodniki i topielice 
Marzanna sucho kaszle przez sen.
 
Przejdźmy już,  bo komuś bardziej zależy z bliska zobaczyć
cud, narodziny niebieskiego ciała pod suknią Miriam.
Dobrze że przyszła z daleka, przynosząc kilka wiklinowych Koszy;
trzeba się poświęcać – to rzeczy, o których  wiemy
potrzebne jak wyrzeczenia całym zdaniem
 
lub kładąc rękę na piersi. Tekstura się nie zmieści
ale proszę oddychać dalej, nie tylko w niepewnych chwilach
czuje się kołysanie, gdy widać ramię odbite w wodzie
wyżej niż zawsze. Już wiosna i pola zajęte wykwitami
gorączka wywołuje wilgoć, zdjęcia ściekają z czoła
 
kolory nasycone po niemożliwość, żeby owoce
mogły być dosłownie oderwane. Natura jednak dalej martwa
i trzeba mówić jak do dziecka. Uważaj, żeby się nie wylało
pisz starannie,  a nie będziemy musieli się ciągle powtarzać.
To banalne, ale od czasu do czasu, sens jest przydatny
podobnie jak dzień i noc i to co po nich zostaje.