Chyba sporo frustracji. (Ja bym skracał, bo wolę krótkie wiersza, ale piepsz to). Bardzo cielesny ten wiersz. Przemawia do mnie tym konkretem niemieckich detergentów. Widać, że słowa są przemyślane. Klęczenie (modlitwa) kończy się takim szantowym - ech do czorta! Choroba morska to chyba w dzisiejszych czasach stan (rozchwiania), który zdarza się często. Pewnie wątpliwości nie ma ten, kto nie ma też czasu na żadną refleksję. Modlitwa i zmagania z codziennością - życie, które łatwo uznać za banał. I to, że zmaganie z sobą jest czymś ważnym, że w codziennym życiu z tą "obrączką" bywa niełatwo. Nie ma prostych plasterków na codzienny żal.
"planuje następny tydzień
pełen prostych linii
symetrycznych figur
i brył bardziej foremnych
niż mój biust"

Końcówka bardzo do mnie przemawia. Jak to jest z tymi planami, wymaganiami, do których nigdy nie można się wpasować (nie jestem pewny, czy warto). Biorę tę końcówkę dla siebie i mojej żony na ten tydzień. Dzięki.

Bardzo ciekawy wiersz. W moim odczuciu to wiersz mówiący o braku pogodzenia się z rzeczywistością, o chęci ciśnięcia w nią brudną ścierką, o swego rodzaju klatce np. konwenansów pt. obrączka ślubna, jakimś zniewoleniu, które nas uciska.
Swoją drogą klęczenie, msz nie jest nigdy dobrym sposobem na wyjście z rzeczywistości, która nas przygniata, czasem nawet, gdy ktoś chciałby nas widzieć na tych klęczkach.
Takich ktosiów jest z pewnością wielu, bo ludzi gotowych utopić nas w przysłowiowej łyżce wody nie brakuje, jak wiadomo, ale upadki są po to, by powstać, a co do niemieckich detergentów,
to wolę nasze polskie, tak, nawisem mówiąc, ale czasem, gdy nie ma niczego innego w sklepie, to i niemieckie się kupuje...
Tak czy siak wiersz jak zwykle u Ciebie świetny, Agnieszko.
Pozdrawiam niedzielnie