Nie moje klimaty, ale dobrze napisane

Konkretnie i też sentymentalnie wprowadzasz w magię pór roku, mi spodobało.
pozdrawiam

Dziękuję za czytanie -

Brytko,

Miło mi, że mój wierszyk się Tobie spodobał.

Pozdrawiam serdecznie.

Wiolin

No, cóż, każdy orze, jak może...
Jak widać, mam problem, bo zaczynałam pisać jako nastolatka, a dziś moje dziecko jest już dorosłe i mogłoby mieć swoje.
Może ten problem polega na tym,
iż lubię prostotę, rymy i rytm w wierszu, a biel mniej,
choć niektóre białe wiersze robią na mnie wrażenie, nawet je podziwiam, owszem, ale tych, co podziwiam nie ma wiele.

Sama zaś rzadko bielę, ale też się to u mnie zdarza, poza tym wiersze mam bardzo różne,
nie tylko o przyrodzie i nie tylko są to rytmiczne sylabowce, które najbardziej lubię pisać i pewnie się to nie zmieni, nawet, jeśli komuś one się nie podobają, tym bardziej, że oceny zawsze są subiektywne.

Miło mi, że wstąpiłeś, a co do kwiatów, to raczej nie one się swoją wonią upajają, lecz ci, którzy je wąchają, większość kobiet kocha kwiaty, ja także je kocham, bo nie tylko mają piękną woń, ale i są piękne, a ja cenię piękno, uważam, że dobrze się nim otaczać, /tak jak i pięknymi ludźmi - dobrymi i pełnymi empatii/, niestety w bieli często tego piękna jest bardzo mało, ale za to są zabawy słowno - intelektualne, co też jest cenne, rzecz jasna.

Pozdrawiam serdecznie.

Witaj przyszyty guziku

Dzięki za czytanie, dobrze się dobrze czytało prawie całość,
a co do dwu wersu, każdy ma prawo do własnych odczuć,
jak dla mnie to on podkreśla moc uczuć, niezależną od aury,
a łabędzie są symbolem jej trwałości, dodatkowo gdy są obok sobie
to również ich szyje w sposób dosłowny tworzą jedno serce, nie tylko metaforyczny.

Pozdrawiam serdecznie.

Siema Duszku.

Wiersz refleksyjny zmusza do zadumy nic nie bywa stałe krążymy w kółku zmian.
Tylko miłość przybiera rożne barwy wciąż ta sama w tym samym serduchu.

Pozdrawiam serdecznie