Powracasz, choć Twoja obecność nie zsyła winy ani grzechu. Jesteś tutaj ponownie, aby dać życie tym, którzy od dawna nie widzieli nieba, nie smakowali gwiazdy, uciekali przed niemożliwym. Znów mogę Cię oglądać, zaszczycona bliskością rozdrapanych myśli, dumna, że mogę trzymać Cię za rękę, gdy do lotu podrywają się galaktyki, gdy człowiek nie przyznaje się do miłości, gdy światło nadal lśni u wejścia do piekieł.

Spójrz prosto w moje zwyczajne, szare oczy; niech ich wyraz doprowadzi Cię do obietnicy, do złożenia ofiary z niepoukładanych zdań, z marnotrawnych myśli. To nie przypadek, że Twój blask wpadł do mojego serca i został tam na dłużej niż się spodziewał. Czy mogę odzyskać mój grzech, aby jego czarno-biały smak tłamsił tęsknotę za czymś więcej niż wolność? Nie ma snów, które mogłabym Ci zadedykować.

Daję Ci więc piąty kąt mojej głowy; przekaż swoim myślom, że mają tam swój azyl. Twoje szkarłatne oczy, blade dłonie nadają kształt moim płucom, rozdają spokój nadwyrężonym zmysłom. Łaknę powietrza, które jest także Twoje, wiesz? A gdy rozpęta się w Tobie noc, podaruj mi łyk ciemności, aby mój sen był także Twoim. Czy zapukasz do mojego otwartego okna? Czy przemienisz się w ból, którego tak mi brakowało? Powiedz, że to tylko złudzenie...