Witaj Agnieszko
Co do wiersza, jest smutny, ale świetny, jak wszystkie Twoje, które czytałam,
cóż, czasem trzeba przeciąć związek, jeśli nas uwiera, jeśli jest toksyczny, bo tak tutaj czuję, iż peelka się w nim dusi.

Tak poza tym, to niezbyt udolnie przekazałam wiadomość na ShoutBox, iż
słuchałam Poczty poetyckiej radia Koszalin, bardzo piękne wiersze recytowane przez
Beatę Piocha/ę/?/ i Adriana Adamowicza. Wysłuchałam wszystkich Twoich wierszy z dużą przyjemnością, są nietuzinkowe, a jednocześnie bliskie życia, zadumy nad jego problemami,
z którymi każdy z nas się boryka, relacją z drugim człowiekiem, buntem przeciwko narzucanym schematom, podkreśleniem wolności itp.
Bardzo piękne poetyckie obrazowanie, jego metaforyka, subtelność kobiecego wyrażania codzienności, ucieczka w świat natury, gdzie jest namacalny obraz przyrody, ale jak pięknie podany," w sandałach z kwasu mrówkowego"," w sukni z rosy" itp, piękna też jest metaforyka zmysłowości, ten siad krzyżny i porównywanie wielkości brzuchów - jak dla mnie genialne!

Poszukiwanie własnej drogi, pomimo obtarć, skręceń kostek czy obtarć pięt, pełen wyobrażni obrazek unoszenia się w kuchni, lotu za muszyskiem i wpatrywanie się w jej oczyska, aby coś z nich wyczytać, jak widać nawet muszysko może dać imperatyw do powstania świetnego wiersza.

Sorry, że się rozpisałam, zatem przechodząc do konkretów, dziękuję Ci pięknie za to iż podałaś link, a ja mogłam spędzić miłe chwile w towarzystwie Twojej poezji.

Pozdrawiam Cię serdecznie