Ten miesiąc jest szary, a przecież Bóg dał,

dni są coraz krótsze, mgłą pokryty sad,

przejrzały owoce, także i nasz zmysł:

z siwizną na skroniach jak Lautrec`a szkic.

i znów ulecimy, który to już raz,

w niziny – wyżyny bo pokój jest w nas,

by odgórnie dojrzeć, jak plecie się los,

razem z babim latem – splećmy dłonie w dłoń.

a nić wciąż się przędzie czasem plącząc czas,

dopóki żołędzie dębnieją a las

pnie się do nieba, gdzie nieba jest skłon,

buk Bogu wyszumi, trafisz – to nasz dom.

i będzie bez dachu, bez okien i drzwi,

na przestrzał horyzont, nie przeszkodzi nikt,

na dzisiaj zbiegani - zabiegniemy tam,

gdzie wśród niepokoju, pokój zawsze trwa.

październik/ listopad 2022