Grzebię brudnym łapskiem w absolucie,

bez rękawiczek.

To na pewno się zemści o bardzo wczesnych

godzinach porannych.

Kiedy bezczelne słońce wypali gorące dziury

w firance.

Oraz na wiór wysuszy gardło, tak czy inaczej

złaknione.

Na szczęście zapomnę, wrodzona zdolność

wybiórczej pamięci.

Szczególnie przydatna w okresach wzmożonej

aktywności twórczej.

W tej chwili jednak radośnie drwię i klnę,

aż kwiaty więdną.

Zeszłoroczne, w gustownym wazonie z czaszki

homo erectus.

Najprawdopodobniej mojego kochanego przodka

po mieczu.

Tępym i zardzewiałym, kompletny nieużytek.

Także rolny.

O tym wszystkim zaświadczą prawa noga

i lewa ręka.

Pozostałe mają wolne. Całkowicie zgodnie

z umową społeczną.

I każdą inną zawartą po dwudziestej czwartej,

lub w samo południe.