Z bieli wrzucony w otchłań mielizny,
by w hedonizmie móc się zatracić.
Wszystko za sprawą zapalnej myśli,
której jad duszę powoli trawił.

Z całkiem nieznaną twarzą dla świata,
grając pozorem nieskazitelnym,
by pod powierzchnią kryć nagość prawdy -
w mulistym bagnie, z plamą krwi skrzepłej.

I tylko niemy, zamknięty świadek,
w złoconej ramie nie krył wzburzenia,
dopóki diabeł nie posłał starca
na wieczne męki, w łożu Madeja.

Lecz nim do piekła został wysłany,
mroczne, szkaradne stało się lico,
którym za życia chętnie się chwalił,
gdy go zabrakło, mrokiem straszyło.

A na obrazie ponownie piękno
mogło urzekać, przyciągać widza.


***

II wersja

Uwodziłeś Dorianie,
niczym Faust uśmiechem
i pięknym kostiumem,
skrojonym na miarę.

Nie miało znaczenia,
że tuż pod podszewką
stwardniały grudy błota,
wraz z pełzającym robactwem.

Nie pytałeś o jutro.
Z hedonistycznym dziś
cel uświęcał środki,
gdy byłeś w centrum
Sodomy i Gomory.

Kochałeś połów
w rzece pożądania,
dopóki muliste dno
nie przewróciło na łopatki,

Gdy niemy świadek przeżegnał
ostrzem krzyża na drogę.