zdzieranie zatrutej ziemi. z włosów, ust, wytrząsanie
jej spod paznokci. w ten sposób pozbywamy się
tego, co naprawdę ważne. i staje się za czysto, zbyt
przejrzyście. nagle widzimy siebie całych w pstrokaciźnie,
w ostrych barwach, z których żadna nie jest szarością.

chrzęst pod stopami. rumosz, odłamki układów scalonych,
poszarpane przez wiatr procesory. walka z nowoświecczyzną?
raczej szukanie naprawdę archaicznych form wyrazu,
powtarzanie w kółko: brzask, zapośredniczony
(reszty wolę nie przytaczać,
bo mi język uwięźnie w słowniku),
utwierdzanie się w przekonaniu, że my to ciągle my.

chcemy coś przekazać tą klarownością. wizja rysuje się
pośród kwadratowych cieni: chłopiec o pretensjonalnym
imieniu Predestino (przedstawił się telepatycznie)
bawi się czołgiem z kruchego plastiku.
ktoś podchodzi, wytrąca zamaszystym ruchem. karci.
pęknięcia, grymas, odłamana lufa.

muszę ci streścić parę książek, ciężkostrawnych filmów
dla niedorosłych, wyznać jeden, drugi sekret.
ale milczę, tym samym wymielam się,
(chyba) parszywieję.

dokądś zmierza ten samorozbawieńczy dowcip
bez słów, co sam się opowiada i śmieje do rozpuku,
na piersi dumnego trepa, który najdalej pojutrze
umrze rozsadzony przez nadciśnienie,
strzeli niczym balon,
ciągle błyszczy fałszywa baretka,
której nie odpowiada żaden order.