Mimo tylu starań, ciągle nie udało ci się zrealizować idei
o absurdzie życia, ani nawet o absurdzie idei, wiecznie żywy
Kaligulo, który bez formy i zasad krążysz dalej po eliptycznej
orbicie ziemi, chociaż tak łatwo można wyrwać się
 
poza układ. Wiem, pociąga cię bliskość i to, co da się dostrzec
za woalem gwiazd, w na pół mglisty, wrześniowy wieczór
kiedy już widać wyraźnie jak zimna jest przyszłość i ile od niej
zależy. Rzuciłbyś się w ramiona Wenus, ale nawet jej
 
nie wierzysz, że można spić z ust różową pianę, przeżyć w muszli
księżyca dłużej niż do końca miesiąca,  mimo ogromu czasu
tak starannie ukrytych przestępnych lat. Siostra miłosierdzia
która na marach  pomaga ci zachować godną pozycję, wiernie
 
milczy, strojąc instrument. Uwierz, przyda się nam tutaj; 
w lustrze  czy w informatycznym  obłoku, równie trudno zachować
twarz. Cóż, nie raz odbijemy sobie jeszcze wolność jak pieczątkę
na wierzchu dłoni, wolność, którą się zlizuje i karmi nią język
 
kiedy raz już zapłacono i usta wolne od ciężaru obola, pozwolą
z radością stwierdzić, że nic się z niej więcej wyczytać nie zdoła.