LIKWIDACJA SZPITALA

Poszły w ruch łomy, ciężkie młotki, jedyna siekiera i okuta kolba starego pamiętającego Pierwszą Wojnę Światową karabinu Lebel. Z zasypanej drzazgami podłogi do dużej balii sanitariuszki zbierały szczapki drewna. Rysiek, rozzłoszczony na czekającą go połajankę od nielubianego zastępcy Broma, wyżywał się, rozbijając ciężkim młotkiem ścianki szafek.

Na podwórzu rozświetlonym z okien pomieszczenia, w którym operowano rannych, zmieniali się kręcący korbą najsilniejsi sanitariusze usiłujący uruchomić silnik ciężarówki. Sanitariuszki z dwoma żołnierzami ochrony lazaretu pomagały lżej rannym wchodzić na pakę samochodu. Ci starali się układać nosze z ofiarami cięższych postrzałów i pokiereszowanych odłamka­mi. Motor kichał jak hipopotam, krztusił się jeszcze jakby oburzo­ny, że ktoś go budzi z błogiego letargu, wreszcie zaczął warczeć. 

– Jazda, nie ma czasu! – krzyknął ktoś niecierpliwie.

Silnik zawył, wypuszczając kłęby dymu cuchnącego spalonym olejem i zapachem tlącej się sosny. Ponownie od ścian lazaretu odbiło się echo grzmocącego serią karabinu maszynowego. 

– To esesmani albo własowcy – ktoś skomentował huk strzelającego serią kaemu. – Naszym kończy się amunicja – dodał.

Po wywiezieniu i odejściu kolejnych rannych, zdolnych do samodzielnego wymarszu wróciła ciężarówka po kilku ostatnich lżej pokaleczonych, wyznaczonych do transportu kołowego. Wzmagała się strzelanina w pobliżu lazaretu. Od czasu do czasu terkotał powstańczy sten, padały strzały z kabeka i po dwa, trzy naboje wystrzeliwane krótkie serie z błyskawicy. Szarpały uszy długie serie karabinu maszynowego ostrzeliwującego broniących lazaretu. Pociski klaskające o mur z drugiej strony garażu powodowały tumany kurzu z odpadającego tynku. Straszliwy huk niedaleko wybuchającego granatu Ryśka na chwilę ogłuszył. Chłopiec przetarł zakurzone oczy i ujrzał patrzą­cego na niego doktora Broma.

– Co ty tu jeszcze szukasz? – zapytał lekarz.

– Pan też jeszcze nie poszedł – odpowiedział chłopiec.

Brom, widząc nadbiegającą Julkę, machnął ręką z rezygnacją. Lekarz i czternastolatek obrócili się w stronę urodziwej sanitariuszki. 

– A ty, tu po co? – Brom zwrócił się do dziewczyny. – Zaraz opuszczamy szpital. Już powinnaś pomagać instalować rannych u świętego Łazarza.

– Pomóżcie mi zabrać kaprala Leszkiewicza. Nie możemy zostawić go na pastwę tych bydlaków. – Spojrzała na garaż. – Jak ma nie przeżyć, to niech skona między swoimi... 

Ponownie po drugiej stronie garaży wybuchł granat. Brom, Julka i Rysiek ogłuszeni eksplozją skulili się, by nie oberwać przelatującymi nad dachem kawałkami gruzu. Z kłębów kurzu wyłonił się obsypany tynkiem żołnierz w drelichu z biało-czerwoną opaską. Rysiek rozpoznał powstańca, który przed godziną stojąc na czatach, omal nie wygarnął do niego ze stena. 

– Kończy nam się amunicja, musimy się wycofać. – Za pamiętanym przez Ryśka wartownikiem wyłoniło się dwóch innych powstańców niosących chłodzony wodą erkaem i pudło z wijącą się taśma pozbawioną wystrzelonych naboi. 

– Wycofujemy się wszyscy – rozkazującym tonem warknął doktor Brom, rzucając ostre spojrzenie wahającej się Julce. 

– Ja tylko na chwilę – powiedziała i zerwała się ku otwartym drzwiom sali, gdzie leżał konający Leszkiewicz.

– Stój idiotko! – ryknął lekarz. Spojrzał na żołnierzy ochrony ruszających w kierunku drogi, gdzie odjechała ciężarówka.

– Trzeba ją zatrzymać. – Podbiegł i złapał za pistolet maszynowy wiszący na ramieniu ostatniego z oddalających się obrońców.

– Zwariowałeś, pan? Mam pusty magazynek – powstaniec z pretensją odpowiedział i wyszarpnął z rąk Broma broń pozbawioną amunicji. Jednak się zawahał. Patrząc na szanowanego lekarza, wyciągnął zza pasa jeden z dwóch zatkniętych granatów Stielhandgranate¹ i podał szefowi sanitariatu.

– Ty dawaj parabelkę – doktor Brom zwrócił się do Ryśka.

Lekarz podszedł do chłopca i osłupiałemu chłopakowi rozpiął pas z kaburą zawierającą parabelkę. 

– Doktorze! Niech pan odda moją broń. Ja też nie mam amunicji, Tylko jeden pocisk w lufie. Zapasowy magazynek też jest pusty.

– Zaczekaj tu chwilę – powiedział Brom, odbezpieczył pistolet i wkroczył do drzwi sali z pozostawionymi tam konającym Leszkiewiczem i Julką.

– Julka, mój pistolet – bezwiednie mamrotał Rysiek i postanowił ruszyć za Bromem.

Idąc chwiejnym krokiem, czuł w kolanach watę jak bokser po potężnym sierpowym otrzymanym w szczękę. 

– Wypieprzę tą ruską swołocz. – Zamachnął się i rzucił syczącym granatem, celując w otwarte drzwi, za których framugą czaili się własowcy.

Granat odbił się od framugi i z powrotem potoczył w stronę przerażonych Polaków.

– Plackiem na ziemię! Chować głowy! – ryknął Brom.

Nastąpił błysk ze straszliwym hukiem, po czym ogarnęła Ryśka ciemność.

* * *

Rysiek nie wiedział, jak długo leżał nieprzytomny. Najpierw usłyszał świszczenie w uszach. Dwa razy przełknął ślinę, co sprawiło, że powoli zaczęły do niego docierać miarowe popiskiwania Julki i basowo powtarzana litera a... a... a…, jakby sapiący mężczyzna trenował mięśnie, podnosząc ciężką sztangę.

– Nu dawaj, dawaj Sierioża, ja tożie choczju pajebać. Konczi – niecierpliwił się drugi Rusek.

– Ja tożje choczju – rozległ się głos trzeciego własowca.

Gwałcą Julkę – zrozumiał chłopiec.

Od zaspakajających teraz z Julką swe hucie Rosjan, Ryśka, oddzielało wywrócone szpitalne łóżko, porozrzucane materace i nieruchome ciało kaprala Leszkiewicza, jakby spokojnie śpiącego na posadzce. Przysłuchujący się gwałtowi Kukła nie zastanawiał się, co się stało z doktorem Bromem, postanowił dalej udawać nieprzy­tomnego. Wsłuchując się w jęki dziew­czyny, poczuł narastające erotyczne podniecenie...