Piotr i Paweł musieli przecież o wszystkim wiedzieć
chociaż ich wizerunki zwrócone są  w przeciwne  strony
świątyni, jakby koniecznie powinni przemyśleć
coś jeszcze na osobności, przesądzając ostatecznie:
 
życie czy śmierć, a może tylko długa rozłąka. Sąsiedzi
nie bardzo chcą wierzyć, a jednak poświęcono codzienne
narzędzia jutrzni i każdy z ludzkich kroków w ciężkim
nocnym powietrzu, rozchodzi się słodką nutą krwi.
 
Podnosząc do góry święte ramię cieśli, łebki śledzą
błyszczącymi oczami – znaki na niebie i ziemi gotowe
są do trzykrotnej pieśni. Chryste zbawco, aniołowie
śpiewają na niebiosach, a nas na ziemi uczyń godnymi
 
czystym sercem ciebie sławić. I znów trzykrotnie w koło
świece i chorągwie, wreszcie kadzielnica (ikona
zstąpienia do piekieł) i spotkanie ze zwycięzcą śmierci
który przychodzi dopiero po trzykrotnym wezwaniu.
 
Pierwsza niedziela po pełni księżyca w kalendarzu
juliańskim -  triodon kwiecisty, całun zwany płaszczownicą.
Piotr i Paweł  giną powoli w mroku, śmierć na swoim
miejscu, lecz stanąć z nią twarzą w twarz, już nie mogą.