Arnika, królowa ekstazy i zielska. Sit, zjawa. Zjeżdżają na rogatych saniach prosto w zimowe wrota żarłacza percepcji. Szadź, tajemnica, nie wszystko dopowiedziane i zakończone. Mijają Krucze Skały, czerwone włosy czarownicy, zatrzymują się, teraz wędrują pieszo. Jawory z liśćmi jak skrzydła nietoperzy wydają pisk. Kot siedzi na skale, jego wąsy gładzą cztery cienie. Górski wiatr śpiewa, niczym Syrenada wyrzucona na okręt. Dziewczyna niesie dzban z gotującą się kulą światła.

– Pani, nie dotrzemy. On, znaczy, Czer, nie dla ciebie.

– Milcz, głupcze! Już blisko!

  Ukazała się postać. Wiśniowa szata, pod kapturem planeta, Szaman tańczy, broda jak wodospad mierzwi dno jeziora. Kocioł zamilkł, las płonie, Duch Gór zmienia pozycję z Górnoleglówką, pożar ogarnia dolinę, dym dusi miasto. Zjawa sapie, zamyka ślepia, macha naćwiekowanym ogonem, wywołuje tsunami, które gasi pożar. Grom, błysk, halka na obłoku, w kotle skalnym przelatuje stado dzikich kur, zrzucają jaja, z których wykluwają się żmijeczki, językami ślinią brudne uszy widziadła. Chichocze jak podrostek, dziewczyna strzela go w pysk, huk spłoszył pstrągi sikające na osiedle przemysłowe.

– Noc, coraz bliżej dnia, pusty mężczyzno, zacznij wypowiadać zaklęcia, przed nami Wąwóz Rumowisk. Zraz!