napięcie sięgnęło zenitu:

władza rodzi nacjonalizm,

w nienawiść są obute stopy,

i lewą marsz, bo wodzów racje

łuszczone z rykiem w przemówieniach

dwudzieste wieko zatrzaskują.

spod niego słychać głos przegranych,

zwycięzcy zaś z przytupem butów,

brunatno- butnie obleczeni,

szykują się do defilady:

gdzie buty tupią, tupią, tupią.

zwerblony rytm napiętych sznurów,

marszowy krok w przód ku zagładzie,

która wciąż jeszcze jest daleko,

lecz z każdym krzyżem coraz bliżej:

- tak szepcą ogolone głowy,

porozrywane ciszą włókien

o oczach wytrzeszczonych strachem,

kiedy zwisają w dół korpusem,

z ustami na wpół w oniemiałość.

ziemia zorana jakże płodna,

bo wspomagana prochem z ludzi,

a nienażarte krematoria,

duchotą martwych władców w duszy

- katów, czyli tych porządnych mieszczan,

którzy kochają swoje dzieci,

drepcą w niedzielę do kościoła,

mają żonę, psa, kota - w myśl idei,

że Bóg się waha co do drugiej,

więc trzeba pomóc by zrozumiał.

błękit przez cyklon b skalany,

zbiorowe mordy, cel się święci:

odbicia w lustrach - znów mieszczanie:

po drugiej stronie niepamięci.