Nie wiem, czy satysfakcjonuje cię, być tak otwarcie
pomiędzy rzeczami nie do zdarcia. Buty, garnitur
koszula i ostatni, którzy kiedyś też dotrą do okienka.
Biednych ludzi nie stać na tanie – sam mówiłeś
 
kiedy przyszło stanąć nad grobem i zobaczyć w nim
towarzysza broni. Oczywiście, człowiek, bo o nim
zawsze mówimy, nawet kiedy przyjdzie się zapomnieć
i uroni niechcący z ręki kilka grudek gliny. Podkreślić
 
udział w dziele; a jednak widzisz, życie się jakoś
nie klei, tylko naczynia wytoczone na kole utrzymują
poziom, łącząc z tymi, którym zawsze za mało, i tymi
którym tylko ubywa. Jasne, ciągle jeszcze możemy
 

przejrzeć się w sobie, dorzucając do stosika co los
przyniesie, a rzeka zechce odebrać. To jednak
nie przyrzeczenie, chociaż może wśród aktów dobrej woli
dałoby się przemycić słówko na osobności.
 
Słówko, które byłoby daleko od jakichkolwiek pytań.