Za czuciem się wybranym, będąc ofiarą

wtedy machnięciem mogłem wszystko zwalić na los…

choć raczej to strach przed zmianą, a nie nostalgia. 

Jak pośród, wojen, biedy, pogrzebów, pandemii

szedłem na rower, jakby jutra miało nie być

choć wiek mój młody i żywotny tak jak nigdy.

Jak ćpałem się złamanym sercem

jak ledwo żyłem po dziesiątce

Jezu, wtedy czułem, że żyję.

Zgaduje, że jestem zbyt młody, by już tęsknić

bo nic czego pragnę, nie przebrzmiało na wieki

ale jeszcze nie za stary na infantylność.