Próbowałem złapać chwilę,
przez chwil parę,
byłem blisko,
bardzo blisko,
zanurzony w czas,
co chwil ma tyle,
ile piasku morski brzeg.

Próbowałem złapać chwilę,
krótką chwilę,
już widziałem jej początek,
lecz on krótki,
ledwo był,
a już znikł,
nie czekając.

Próbowałem złapać chwilę,
i jej kształt,
rozmiarów niewielkich,
jak ziarno piasku,
na morskim brzegu,
niezauważone,
myślą wydobyć.

Próbowałem złapać chwilę,
jej środek zobaczyć,
i końca dotknąć,
okiełznać,
nieuchwytne mgnienie czasu,
zrozumieć,
ja człowiek,
utkany z chwil.

Próbowałem złapać chwilę,
nieskutecznie,
przez dzień cały,
próbowałem,
zniechęcony tym łapaniem,
nieuchwytnym,
zniechęcony i zmęczony,
zapytałem:
czym chwila jest,
a czym nie?
Czy ktoś coś wie?

Próbowałem złapać chwilę,
w zmęczeniu zadane,
nosiłem pytanie,
pytałem: czym chwila jest?
Może ktoś wie?
Tłum był zdziwiony,
w chwile zanurzony,
szedł dalej,
bez odpowiedzi,
jak ziarna piasku,
na morskim brzegu,
mijając chwile.

Próbowałem złapać chwilę,
licząc plamy na Księżycu,
sam na sam,
przez gwiazdy widziany,
gdy lampy zgasły,
z dala od tłumu,
przyszedł Ktoś,
Ktoś bliżej nieznany.

Próbowałem złapać chwilę,
ja i ten Ktoś,
chwili ciekawy,
pełen poznania,
szukał jak ja,
szukał pytania,
wypowiedzianego.

Próbowałem złapać chwilę,
Czym chwila jest,
a czym nie?
Zapytał mnie Ktoś.
Ja nie wiem, ale Ty wiesz!
Czym jest?
Co jest już nie jest,
odchodzi przychodząc,
i jest nie będąc już.
Chwila spotkania.