Bezdomność. Ale nie taka zwykła, bezrefleksyjna bezdomność żula, tylko bezdomność, która się przytrafiła, jako kolejne doświadczenie, do rozgryzania. A może nawet jest wyborem, pomiędzy różnymi życiowymi bezsensami.

Peelowi rzeczywistość jawi się nadrealnie, jakby przechodził obok siebie samego, w tym dziwnym położeniu.

Bezdomność odczytuję również jako metaforę wyalienowania, wewnętrznego upadku (poczucie zagubienia redukuje aktywność do picia, palenia kiepów), braku bodźców nakręcających do działania, samotności.

Literacko wiersz przechodzi przez szereg motywów już znanych, eksploatowanych. Wciąż mam wrażenie przygnębiającego déjà vu.



To jest w tym wierszu warte zapamiętania.

Pozdrawiam,
The Meanest Cat.