wiem że u schyłku wieczności
pojawią się łzy nie do pary
wiem że na końcu tego oddechu
czai się źródło bladej krwi

odnalazłam pośród życiorysów
tę jedną autobiografię
na początku której wszyscy żyją
długo i szczęśliwie

nie chcę spijać z twoich ust pocałunków
jakie nigdy nie będą moje
nie chcę bawić się czasem
ani razu nie wzejdzie

poprawiam od niechcenia
lekko zakrzywioną łzę
upodabniam się do milczenia
którego chustka powiewa na wietrze
twoich ust

znów czuję na kamienistym sercu oddech
konających chmur
westchnienie nieba kiedy życie
nie pasuje do śmierci

kiedy jesteś wciąż delektuję się
twoim spojrzeniem
uśmiechem prosto w twarz
a kiedy już okłamię mój wyborny sen
kiedy zrozumiem rzeczywistość
słowa rzucą się do ucieczki
przebudzą w nieswojej wiekuistości