uwarzajcie na pieniądze

najmilsi

one zabierają marzenia

zamieniają je w codzienność

a o nowe bardzo trudno

nie ma ich skąd brać

kiedy już będziecie jak jabłko

spojone z gałęzią resztkami sił

spoglądające z góry

na niedawnych towarzyszy

gnijących na ziemi

kiedy będziecie zbyt leniwi

by grzeszyć

i dzień święty święcić

licząc cegły ścian świątyni

słuchając znudzonego głosu

księdza proboszcza

który może i tam wierzy 

w Boga i takie tam

kiedy diabły przestaną być

przerażające z tymi swoimi 

rogami widłami i kopytami

i przybiorą postać

zwykłych słabych ludzi

węszących nieskutecznie

za nadzieją

przestańcie pisać wiersze

bardzo proszę

bo nie ma o czym

a zbyt płytkie wzruszenia

wywołują łzy

nie chcę łez

w nie także nie wierzę