Kolorowe smugi na niebie uśmiechały się pogodnie. Granatowe chmury sunęły szybko, jakby nie chcąc przeszkadzać. Słońce nieśmiało chowało się za horyzontem, pragnąc zobaczyć, co się wydarzy, jednak nie będąc na tyle pewnym, by śmiało wyjrzeć z samej góry.
Trawy na wzgórzu śpiewały tylko im znaną pieśń, przypominającą głuchy szum. Wiatr prosił je do tańca, jakby chcąc odwrócić uwagę od tego, co dopiero miało nadejść. Ciche szepty i szmery. Jednak nic nie było teraz istotne.
- Będę tęsknił.
Ciemne oczy pozostawały bez wyrazu. Nie musiały udawać. I tak wiedziałam, iż kryje się w nich odbicie mnie.
- Nie mów tak, jakbyśmy się żegnali.
Serce w piersi waliło, jak szalone pragnąc wyrwać się z niej i uciec jak najdalej. Byle nie móc znosić tego, co miało nastąpić.Ciepła dłoń otuliła mój policzek. Przytrzymałam ją, bojąc się, iż wszystko zaraz pryśnie, niczym mydlana bańka. Słowa, które cisnęły mi się na usta, nie mogły znaleźć wyjścia. Tyle rzeczy nam jeszcze zostało, więc proszę... Proszę, nie mów, że...
- To jest pożegnanie.
Usłyszałam niewypowiedziane dobrze o tym wiesz, jednak nie śmiałam się odezwać. Jedno słowo mogło zniszczyć wszystko. Uparcie trzymałam jego dłoń przy swojej twarzy, mając świadomość tego, iż za chwilę będzie tylko wytworem mojej wyobraźni. Gdyby łzy nie zamarzły w kącikach oczy, zapewne płynęły by teraz swobodnie, znajdując metę na krawędzi ust.
Jak dziecko niegodzące się na swój los, kręciłam głową nie mogąc wykrztusić słowa. Nie mógł byś mi tego zrobić. Nie potrafił byś. Więc...po co to wszystko?
- Obiecałeś.
Słodki oddech tuż przy moim uchu. Ciepłe ramiona przygarniające mnie do siebie, jakby w obawie, iż ucieknę. Znajomy zapach perfum.
- I dotrzymam słowa.
Mocne uderzenie serca. Silny przypływ nadziei przywrócił nikły uśmiech. A może po prostu... Wiedziałam, iż to tylko słowa?
- Jak?
Odpowiedz, proszę. Niczego bardziej nie pragnę, niż usłyszeć, iż zostajesz. Uśmiechnij się do mnie. Niech w twoich oczach zawita na powrót znajomy blask. Niech iskierki na twoich ustach przyciągają mnie do nich, jak dawniej. Może zacznę krzyczeć wróć do mnie!?
Odpowiedź była za trudna. Zapewne sam jej nie znałeś. Podając mi kłamstwa na tacy, karmiłeś nimi również siebie. Tak było łatwiej?
- Muszę już...
- Nie! Nie musisz!
Wolałam ci przerwać, niż usłyszeć to, co chciałeś powiedzieć. Wolałam ci przerwać i dalej ciągnąć te dziecinne przedstawienie. Chyba byłam dzieckiem.
- Dobrze wiesz, że nie mogę zostać.
Wiedziałam. I co? Niczego to nie zmieniało, wbijając jednak pojedyncze sztylety w moje serce. Powiedz, jadłeś dzisiaj truskawki? Widziałam je na twoich ustach, gdy delikatnie dotykały moich różowych od chłodu policzków. Czy to ostatni raz?
Nagle szal z twoich ramion zniknął, a błogie ciepło ulotniło się błyskawicznie. Bałam się otworzyć oczy. Może dzięki temu kawałki lodu roztopiły się? Nie możesz! Nie możesz zostawić mnie samej! Krzyk wewnątrz mnie nasilał się coraz bardziej. A może wcale go nie kryłam?
Podniosłam powieki, zza długich rzęs widząc twoją uśmiechniętą twarz. Zupełnie, jak wtedy. Nie próbowałeś już nawet udawać opanowanego. Ręce drżały ci dokładnie tak, jak mnie. W oczach spostrzegłam znajomy blask.
Wróciłeś?
Niewypowiedziane słowa raniły jeszcze bardziej. Jednak prościej było milczeć.
- Właśnie za to...za to...ja... Kocham cię.
Świat zamienił się nagle w zupełnie czarną otchłań. W głowie dźwięczały tylko dwa ostatnie słowa. Nic nie było teraz ważne. Wyłącznie one. Lecz dlaczego wypowiedziane dopiero teraz, gdy wszystko się kończyło?- Zaczekaj!
Stłumiony jęk wydarł się z mojego gardła, ale ty już zniknąłeś. Wiedziałam, iż nie wrócisz. Przeszłość została zażegnana, a przyszłość niewiadoma.
Więc dlaczego teraz, próbując złapać złote iskierki r11; jedyne, co po tobie zostało r11; roniłam gorzkie łzy?