To dla ciebie nauczyła się tańczyć na rurze,

porzuciwszy w kącie kosę, czarną pelerynę,

i rozdzwoniła się kośćmi, do wtóru

wytrawnej muzyce, migotliwie płynnej.

Zapragnęła być złota, żebyś jej nie przeoczył;

po tylu latach pozwolono jej w końcu

przyjść. Pochylając głowę, rozkołysała żebra.

Chodź ze mną z własnej woli,

dyszała, mokra od wszystkiego, co błyszczy i skapuje z ciała.

Przemknęła przez wszystkie twoje cienie, chcąc na koniec

odtworzyć się w nich tysiącem zawirowań. Właśnie tak ją urzekłeś

i tak cię zgarnęła z tej strony rzeczywistości. Później kolejne pory roku

przejęły władzę, dokończyły dzieła.

Teraz każdej nocy zatacza się po podziemnych parkietach,

choć, obdarta z dymnych szyfonów i jasnego pyłu, wie,

że już nigdy po raz drugi nie będziesz gotowy.