Mówili:

szukaj, a będzie ci dane,

tylko nie pytaj

przydrożnych figur uświęconych

zapomnieniem.

Zresztą istniały tylko ścieżki,

wydeptane

przez bosonogich pielgrzymów.

Kroczyli wpatrzeni w niebo,

nie głaskając drzew, nie całując traw.

To był grzech pierwszy,

wina nieodkupiona mimo łez i krwi,

które wolno wsiąkały w ziemię,

przesyconą zapowiedzią nadchodzącej

zmiany.

Mówili:

idź – wzruszałem ramionami

wiedząc, że droga przyjdzie sama.

Wtedy jeszcze nie rozumiałem

– i tak muszę utonąć w nocy.

Cicho, bez pożegnania.